woensdag 13 maart 2024

Wilka

*01-02-2013 †16-02-2024

Wilka, een zwarte kruising Oudduitse herder met golden retriever, staat statig op het strand. Haar kop richting de strandopgang, vanaf de zijkant verlicht door de zon

Haar gezin heeft het juiste gedaan en haar liefdevol laten gaan.

zondag 28 januari 2024

Enkel, maar niet alleen

Zwarte labrador Esmee draagt haar geleidetuig en staat voor spiegels die haar eindeloos weerspiegelen.

Onze straat is doodstil op deze vroege ochtend in augustus. Na een beroerde nacht ben ook ik nog niet wakker. Gelukkig kan ik de weg naar mijn fysiotherapeut dromen. Geleidehond Esmee heeft heerlijk geslapen en is fit aan het werk. Zoals altijd draait ze op een bepaald punt voor me langs en trekt me naar de stoeprand. De stoep wordt smaller, dus steken we daar over. Slim als ze is kiest ze daarvoor de plek waar de stoep even hoog ligt als de straat. Dat dat vandaag niet kan omdat er een auto staat die ze wil omzeilen, en ze dus iets eerder van de stoep af wil, zal ze me hebben laten voelen. Maar dat soort subtiele aanwijzingen, waar ik normaal zo van geniet, dringen niet door de waas in mijn hoofd. Op de automatische piloot stap ik met haar mee van de stoep af. Met de nadruk op ‘af’. Krak!, klinkt het door de stille straat. Zo hoort een enkel niet te klinken. En zeker niet te voelen. Mijn fysiotherapeut, die ik lopend weet te bereiken, meldt me kalmpjes dat ik daar wel een paar weken zoet mee kan zijn. Fantastische timing, nog geen 24 uur voor we op wandelvakantie gaan.

vrijdag 10 november 2023

Week met Wilka

Wilka en Esmee kijken staand naar de camera met hun tong uit hun bek, op de achtergrond water en bomen

Het is al een jaar en ruim negen maanden geleden dat mijn vorige geleidehond verhuisde. Haar gezin geeft haar niet alleen een fantastisch pensioen, maar gaf ons ook een heel dierbaar cadeau. En dat deel ik maar wat graag. Dus keren we in deze regenachtige herfstmaand terug naar afgelopen juli, toen ik vol spanning wachtte op haar komst. Wilka kwam een week logeren.

zondag 25 juni 2023

Kruimeltje in de grote stad

Zwarte labrador Esmee loopt in haar geleidetuig over de stoep terwijl een dubbeldekkerbus langsrijdt. Een hand steekt uit een blauwe mouw van een regenjas en houdt haar beugel vast

Ze huppelt blij door Hyde Park, racet rond met Engelse soortgenoten die ze net een paar seconden kent, ligt tevreden op haar kleedje voor het haardvuur en ontlokt verbaasde uitroepen als bij vertrek uit een fish-and-chipszaak blijkt dat er al die tijd een hond onder onze tafel had gelegen. Geleidehond Esmee vermaakt zich prima tijdens onze stedentrip naar Londen. En ze werkt. Ze werkt in deze wereldstad alsof het niets is. Maar geloof me, dat is het wel.

vrijdag 9 juni 2023

Londen onder de vingers

Uitzicht Londen over de Theems met onder andere The Shard, HMS Belfast en St Paul's Cathedral

“Dat gebouw op de linkeroever is City Hall. Dat hoge flatgebouw verderop is The Shard. 72 verdiepingen vol kantoren, restaurants en hotelkamers. Dat grote oorlogsschip is de HMS Belfast. En zie je die koepel aan de overkant van de rivier? Dat is St Paul’s Cathedral.” Een man en vrouw staan zo’n 30 meter boven de Theems. Vanaf een loopbrug van de iconische Tower Bridge kijken ze uit over Londen. Enthousiast wijst zij hem op de bekendste gebouwen van de stad. Een heel normaal tafereel, nietwaar? Totdat je weet dat naast haar een blindengeleidehond ligt en zij niets ziet van die uitgestrekte stad.

vrijdag 17 februari 2023

Beste bestuurder, mag ik je iets vragen?

Lamp bij verkeerslicht met rood uitroepteken, tekst “let op” en schetsje dat waarschuwt voor overstekers

Trrrrr. Het verkeerslicht ratelt groen. Ik steek mijn witte stok voor me uit als teken dat ik ga oversteken en geef kort daarna mijn blindengeleidehond toestemming om de straat op te gaan. Dat is de zijstraat van de drukke doorgaande weg links van mij. Terwijl ik de zijstraat op loop, hoor ik boven het geraas links van me ineens nog een geluid. Het gebrom van een afzonderlijke auto. Iemand snakt naar adem. Ik besef wat dat betekent. De onverbiddelijke metalen punt komt hardhandig tegen mijn been tot stilstand. Ik struikelren vooruit om de klap op te vangen. Terwijl ik met knikkende knieƫn van de rijbaan af loop, naar de mensen die meteen naar me roepen, voel ik mijn been opzwellen. Ik weet ook dat dat niet het ergste is. Bij lange na niet.

woensdag 21 december 2022

Wat wij zagen

Esmee staat op heuveltop omringd door mist

Zijn we die hele heuvel op geklauterd, krijgen we dit. We kijken om ons heen, maar strak om de top hangt een dichte deken van mist. Blij dat ik dit keer wel de top heb gehaald, vertel ik mezelf dat ik niet teleurgesteld ben. Het gaat om de reis, toch? En dan voel ik me iemand uit zo’n clickbait-verhaal. Want wat er dan gebeurt…