Tasten in het duister

Lopen en er 100% op vertrouwen dat er geen gevaar op de route ligt. Geen harde of scherpe objecten waaraan ik mijn hoofd kan stoten. Geen oneffenheden waardoor ik mijn voet zou kunnen verzwikken. Geen mensen die haast hebben en mij over het hoofd zien. Een onbekende ruimte binnenlopen en dankzij concrete aanwijzingen meteen mijn weg kunnen vinden. Wel zelf die onbekende weg mogen zoeken, maar niet hoeven te stuntelen. Koopwaar kunnen bewonderen zonder raar aangekeken te worden. Een vriendin een paar lelijke slippers tonen die zij niet al lang had zien liggen. Tegen iemand aanlopen en niet eerst een woedende blik krijgen voordat het begrip daagt. Mijn laatste beetje zicht verliezen en me daardoor alleen maar comfortabeler voelen. Onmogelijk? Een droomwereld? Voor even was het werkelijkheid. Voor even was ik volledig in mijn element. In een museum, dat wel.

Durven zien

Vol vertrouwen stap ik de bus uit. Ik ben op weg naar mijn werk, een route die ik vier keer per week afleg. En dat al een half jaar lang. Ik zou dit dan ook slaapwandelend kunnen doen, ware het niet dat er een paar onoverzichtelijke en drukke verkeerspunten op mijn pad komen. Alert zijn is dus geen overbodige luxe. Afgezien daarvan voelt het vooral als routinewerk, als het begin van tien zeer voorspelbare minuten. Maar niets is minder waar.

 

Mijn routine wordt onverwacht verstoord. “Jongedame!” klinkt het achter mij. Ik sta stil en kijk om, een vragende blik in mijn ogen. De man komt naar me toe en legt uit dat hij me verkeerd zag lopen. Verkeerd? Hoezo verkeerd? Wat verward hoor ik hem aan, maar ik sta toe dat hij met me meeloopt. Ik stond op het punt de busbaan over te steken en het gebruik van twee goede ogen sla ik zeker niet af.