Varen op de Canto Ostinato

Daar zit ik dan. Voor me staat een vleugel. Achter me staat een vleugel. En ook aan mijn linker- en rechterhand staat zo’n prachtig instrument. En dat is nog niet alles: aan iedere vleugel zit een getalenteerde pianist. Samen vormen zij het Simeonkwartet. Voor iedereen die houdt van de mooie klanken van de piano, zou dit dé ideale plek moeten zijn. Ik ben zo’n liefhebber. Piano spelen is heerlijk; mezelf laten meevoeren op de gevoelige klanken gecreëerd door een ander is nog veel mooier. Maar nu weet ik niet wat ik moet verwachten. Of beter gezegd, ik weet wat ik zou moeten gaan ervaren. En dus ben ik niet op mijn gemak, hoe mooi mijn plekje ook is.

Wilka en de chocoladefabriek

Ijs dat nooit smelt. Varen over een rivier van chocola. Een landschap van snoep. Voor menig kind lijkt Willy Wonka’s chocoladefabriek op het paradijs. Ook ik was betoverd door de geuren en beelden die Roald Dahl opriep. Nu is de magie vervlogen, de betovering verdwenen. Nooit zal ik zo’n fabriek kunnen betreden. En toch, als je goed zoekt, is die chocoladefabriek overal.

 

Eind deze maand begint de training met mijn derde geleidehond Wilka. In mijn familie staat ze al bekend als “het chocoladehondje”. Milka hoeft voorlopig in dit deel van het land weinig meer aan marketing te doen. Zelf had ik een associatie met een hele andere, maar net zo zoete naam: Willy Wonka. Ook die associatie kwam door haar naam, niet door Wilka’s karakter of mijn ervaringen. Want waar ik de dagen na de kennismaking met Loni alleen maar liep te stralen en al plannen maakte voor de mooie jaren die we samen zouden hebben, miste nu de euforie.