Openbaar verdriet

Toen ik nachten wakker lag, zag ik pas echt de zon opgaan

En ik snapte pas wat liefde is, toen jij bij mij bent weggegaan

Ik wist niet wie ik zelf was, tot ik achter was gebleven

Pas toen ik iets ging voelen, is muziek voor mij gaan leven

 

Ik leerde wat een thuis is, toen er niemand op me wachtte

En voelde pas de ironie, toen zelfs jij niet om me lachte

Toen ik jou niet meer zag, heb ik jouw naam opgeschreven

En pas toen jij in een lied zat, is muziek voor mij gaan leven

 

Yentl en De Boer – “Muziek”

 

 

Sterk, kwetsbaar, dapper. Ik ben het allemaal genoemd. Wie schrijft, krijgt reacties en adviezen, wordt vergeleken met anderen. Toch besloot ik om niet alleen de leuke dingen, maar ook mijn pijn en verdriet publiekelijk het internet op te slingeren. Iedereen kan het nu lezen, er over oordelen, er iets van vinden. Dat lijkt riskant. Waarom doe ik het dan toch?

Voetstappen in het zand

Samen lopen we over het strand. De wind waait door onze haren. We laten de zilte lucht diep onze longen binnendringen en luisteren hoe de golven schuimend het zand op rollen. We lachen om de zandkorrels, die werkelijk overal lijken te belanden. Ook al is het water koud, we kunnen het niet laten onze schoenen uit te trekken en genietend in de branding te staan. Als er een te hoge golf aankomt, roep je me waarschuwend toe en deinzen we achteruit. Als we op onze blote voeten het strand over lopen en de strook kapotgetrapte schelpen moeten passeren, zoek jij voor mij de minst pijnlijke weg en vertel je me dat we er toch echt overheen moeten. Je leert me een zandkasteel te bouwen en verstevigt dit op de plekken waar dat mij niet goed lukt. We wandelen zij aan zij, lachend, babbelend over alles en niets. Naarmate mijn lengte de jouwe steeds meer evenaart, worden gesprekken diepgaander en stiltes vrediger.

 

Het strand was altijd een van jouw favoriete plekken en ik weet niet anders dan dat ik die liefde met je deelde. Je verheugde je enorm op onze reisjes naar de kust en pakte dan zingend de spullen bij elkaar. “We gaan naar Zandvoort, al aan de zee. We nemen koffie en broodjes mee.” Dat liedje zal altijd verbonden blijven met vrolijke kinderherinneringen vol zand, zout, emmertjes en schelpen.