Delen

“Wauw, wat veel! Geweldig dat al die mensen er eens bij stilstaan dat het leven met die nare ziekte geen pretje is”, jubelt Anna.

Ans glundert. “Ja hë? En het is zo’n kleine moeite. Ik had niet verwacht dat het zo hard zou gaan. Geeft de burger moed.”

“Goed bezig”, beaamt Annet. “Doet me eraan denken, ik zag net een gevoelig berichtje langskomen over dat kinderen met een beperking meer respect verdienen. Meteen maar even gedeeld.”

“Jij snapt tenminste nog hoe het hoort in deze wereld. Het is toch van de zotte dat mensen zelfs dát niet meer kunnen opbrengen?” meldt Anton verontwaardigd.

“Ja, want neem dan mijn schoonzus. Thuis een grote mond over hoe respectloos mensen haar beperkte zoontje behandelen, maar openbaar delen, ho maar!”

“En wat dacht je van mijn oom? Volgens mij doet hij best goede dingen, maar op zijn tijdlijn niks te vinden. Zo bereikt hij alleen dat kleine clubje. Eeuwig zonde.”

“Kennen jullie mijn vriendin van de sportschool? Die had dat bericht over doven dus wel gelezen. Ze zei zelfs dat ze ook vond dat er meer begrip moet komen. Maar denken jullie dat ze het heeft gedeeld?”

“Tsss. Wie a zegt, moet ook b zeggen.” Alice fronst geërgerd. Volop instemmend geknik.

Onopgemerkt staat Brenda op. Ze loopt naar de kassa, waar een vrouw in een rolstoel haar lunch wil afrekenen. Zonder aarzelen verruilt ze diens gevallen pinpas voor een dankbare glimlach.

Van afleiding naar vakmanschap: Alles eromheen

Lekker op vakantie, een nationale ramp, een simpel kopje koffie: in hun voorstelling Alles eromheen stellen de cabaretiers Van der Laan en Woe dat al snel wordt vergeten waar het om gaat. De kern verdwijnt onder een flinke lading bijzaken en hysterie. Of nee, de heren stellen eigenlijk helemaal niets. Noem het een spiegel voorhouden, noem het aanzetten tot nadenken, noem het een avondje heerlijk lachen en loslaten. Wat je er verder van denkt of mee doet, dat mag je helemaal zelf weten. Ik houd ervan.

 

Show, don’t tell. Die les van mijn docente journalistiek staat diep in mijn geheugen gegrift. Van der Laan en Woe beheersen dit op een manier waar ik alleen nog maar van kan dromen. Met muziek, sketches en hilarische, stiekem herkenbare typetjes zetten ze niet alleen aan tot lachen, maar ook tot nadenken. “Dat een bezoeker van de voorstelling zich in zijn opvattingen niet alleen voelt staan lijkt [Van der Laan] troostend. Dat zou mooi zijn”, meldt een interessant artikel in het NRC. Hij slaat hiermee de spijker op zijn kop: dat lukt hen en dat ís ook fijn. Maar hoewel de ideeën van de heren (tot op zekere hoogte) uit hun voorstelling spreken en ik me hierin grotendeels kan vinden, is het niet een avondje alleen instemmend knikken of dom lachen om de gekkigheden van anderen. Prikkelend, dat is het best passende woord; preken komt in hun woordenboek niet voor.