26 letters
en een paar leestekens, wat kan je daar een hoop mee doen! Ze kropen in mijn
vingertoppen die langs de muur van de Toren van Pisa gleden. Ze uitten mijn
vreugde en verbazing over toevallige ontmoetingen. Ze deden een poging de chaos
in mijn hoofd en hart te schilderen toen het ondenkbare gebeurde. Ze toonden mijn
doodsangst en kwetsbaarheid op straat. Ze probeerden iets te vangen van de
schoonheid in theaterzalen. Ze vormden zinloos ongenoegen om tot een uitleg die
hoopt op nieuwe gedachten. Ze zijn magisch.
Iets aan
woorden toevertrouwen die vervolgens verschijnen op onbekende schermen,
betekent een stukje van mij laten gaan waar ik geen controle meer over heb. Eigenlijk
vreemd dat ik dan toch keer op keer vol overgave die onuitputtelijke letterbak
in duik. Maar ik ben blij met het paar stoute schoenen dat ik vier jaar geleden
vond. Ze voerden me naar verrassende en onbekende oorden en ik ben absoluut
niet van plan ze binnenkort uit te trekken. Hoe mooi is het dan dat ik onderweg
gezelschap krijg. Misschien laat je jezelf gedachteloos dobberen, ontdek je een
afslag of peddel je zo hard mogelijk de andere kant op. Wat je ook doet, ik
vind het een eer dat je even meevaart op mijn woordenstroom.