Fietspadtegels

Ik heb geen verstand van autorijden. Ik heb geen idee hoe een chauffeur overzicht houdt over alles wat er om hem heen gebeurt. Wat ik door de jaren heen wel steeds merkte, is het belang van duidelijke aanwijzingen langs en op de route. Verkeersborden, strepen die vertellen waar je wel en niet mag rijden en waar je moet stoppen, pijlen die duidelijk maken wat er van je wordt verwacht. Voor mij, als blinde voetganger, is het belang van dit soort informatie niet anders.

Voordat het doek valt

14 oktober 2020, 19.00 uur. De allerlaatste voorstelling in Stadsschouwburg Nijmegen voor de gedeeltelijke lockdown. Wanneer er weer licht brandt op het podium, geen idee. Voorlopig de allerlaatste, en ik was erbij. Het was op meerdere fronten een afscheidsconcert.

Wegdromen bij De Kampvuursessies

Theater, in deze tijd geniet ik er misschien nog wel meer van dan voorheen. Dus nu het grote moois-uit-agenda-strepen weer is begonnen, en ik de voorpret over wat op de planning staat uit zelfbescherming omring met vraagtekens en misschiens, denk ik maar wat graag terug aan 25 september. Toen droomde ik weg bij een van de twee Kampvuursessies die Yentl en de Boer die avond hielden.

Kapknuffelen

Het grootste nadeel van een blindengeleidehond is niet het uitlaten in de regen. Niet op de tast op zoek moeten naar smurrie die haar maag niet kon binnenhouden. Niet de vele haren die op de raarste plekken opduiken. Niet steeds weer die laag zand op de vloer. Het grootste nadeel, dat zijn de zorgen.

Amsterdam

Als de laatste maanden iets hebben bevestigd, dan is het wel dat Wilka ontzettend houdt van haar werk. Voor 13 maart 2020 kon ze heel goed mokken en sjokken, bijvoorbeeld tijdens een kantoordag. Wéér hetzelfde, niks voor haar. Maar van dat vele thuis zijn werd ze letterlijk binnen een dag triest en tot op de dag van vandaag zie ik hoe ze zich tijdens mijn werkdagen terugtrekt. Ze is rustig, slaapt veel, maar lijkt juist niet tevreden. Ze is stiller, afgestompter. Tot ik het initiatief neem en we iets gaan doen. Een rondje door de wijk in tuig, al is dat niks vergeleken met centrum Arnhem in spitstijd, vindt ze duidelijk veel beter dan vervelen. Zoekspelletjes, apporteren, een gezellige kroelpartij: kwispelend en fanatiek is ze meteen weer Wilka zoals Wilka hoort te zijn. Dus toen we besloten naar de voorstelling van Willemijn Verkaik in het DeLaMar Theater te gaan, was ik ook voor Wilka blij dat we daar een dagje Amsterdam van maakten.

Huiskamerconcert

Ik had het allemaal zo goed geregeld.

Zodra ik lees dat Kensington weer gaat optreden, en dat ik daar rechtstreeks bij kan zijn, is de keuze gemaakt. Alleen op de bank, met mijn concertmaatje voor het eerst bij een optreden van deze mannen ver weg, en geen voelbare spanning, aanstekelijk gejuich, overweldigend geluid. Maar ik mis livemuziek zo ontzettend. Hoe raar het ook zal zijn, ik koop meteen een kaartje.

Zeg iets

Geleidehond Wilka leidt me enthousiast over de stoep. Dan hoor ik voetstappen voor me. Ik houd in, waardoor Wilka gedwongen wordt langzamer te lopen. Ze mort nauwelijks, maar ze vindt het duidelijk stom. Normaal gesproken mag ze inhalen, mits ze dit netjes doet. Dat betekent: alleen wanneer ze minimaal zoveel ruimte kan nemen dat ik de andere voetganger bij het passeren net niet schamp. Die inschatting kan ze heel goed maken. Over anderhalve meter afstand houden heeft zij nog nooit gehoord. En dus blijf ik achter deze persoon lopen, mijn oren gespitst, proberend in te schatten hoe ver de persoon voor me loopt, of misschien zelfs een afslag neemt waardoor ik deze concentratie weer even los kan laten.

Thuisblijfobservaties

Mijn derde week thuiswerken zit erop. Het is raar, het is onwerkelijk. En toch, nieuwe routines worden ook al gewoon. Drie weken; het lijkt veel en veel langer. Misschien omdat ik zo veel ontdek, meer zelf mijn weg door elke dag moet vinden. En ja, ik besef heel goed hoe gelukkig ik me mag prijzen dat ik de ruimte in mijn hoofd heb om een stapje achteruit te doen en te observeren. Wat ik ontdekte? Een greep.

En toen

En toen ging mijn dag ineens van NOS-pushbericht naar persconferentie, van cijfers en prognoses naar meningen en oordelen. Tussendoor probeerde ik mijn leven te leiden, maar alles leek totaal veranderd.

Fundament

 

Ik hou je in m'n armen nu het kan

Je bent zo klein

Ik blijf bij jou, ben er altijd geweest

En ik zal er altijd zijn

Want als jij je hartslag voelt

Dan voel je die van mij

En ben ik weer dichtbij

Ik ben altijd dichtbij

- Claudia de Breij – “Jouw liedje”

 

Dinsdagavond 24 februari 2015, 22.50 uur. Mijn telefoon gaat. Ik weet onmiddellijk dat ik niet wil opnemen. Ik weet ook dat dat niet helpt, dus met lood in mijn schoenen maak ik contact. En dan klinken woorden, zo vele malen erger dan ik ooit had kunnen bedenken. Mijn knieën begeven het en ik zak neer op een stoel. Zo voelt het dus, als totaal onverwacht het fundament onder je vandaan wordt gerukt. Geleidehond Wilka is de enige getuige van dit onbeschrijfelijke moment. Hoewel we pas vier weken samen zijn, is ze misschien wel de beste metgezel die ik kan wensen. De woorden zijn nog niet uitgesproken of ze staat al voor me en legt stilletjes haar kop op mijn knie.

Vijf jaar met Wilka

 

“Zij wilde meteen enthousiast spelen met het speeltje. Knuffelen en even kort op mijn benen op de grond liggen kwamen daarna”, noteerde ik in mijn verslag van 26 januari 2015. De eerste dag van een intensieve trainingsweek. De eerste dag dat ik met geleidehond Wilka de wijde wereld in mocht. Nu ik mijn verslag van onze eerste weken teruglees, komen veel herinneringen terug. En andere juist helemaal niet. Waar ik sommige reacties die ik slechts zijdelings noemde nu herken als ‘typisch Wilka’, blijken andere observaties toch niet helemaal te kloppen. Ik lees over hoe ze op dag drie voor het eerst tegen me opsprong toen ze alleen was geweest, en hoe ik na een uitdagende route dwars door het centrum van Amsterdam niet meer kon ophouden met glimlachen. Het vertrouwen in deze dame, dat elke beschreven dag duidelijk groeide, is de afgelopen vijf jaar verder verdiept. Wat hebben we samen in die tijd een hoop ontdekt, geleerd en gedaan!