Ik dacht dat het zou zijn als een achtbaan. Vol spanning gaan zitten. De beugel sluiten met een onheilspellende klik. Het moment waarop je besluit dat je geleidehond met pensioen moet. En dan langzaam omhoog worden getrokken, hoger, hoger. Eigenlijk weinig aan de hand. Tot ineens, toch onverwacht, dat kantelpunt. Met duizelingwekkende vaart naar beneden. Het telefoontje dat een opvolger zich aandient.