Vrolijk rent ze weg, staart in de lucht. Plons! Ze snelt de oever weer op, schudt zich uit en sjeest dan een rondje dwars door de struiken. Blij tikt ze mijn hand aan en blijft me kwispelend vol verwachting staan aankijken. “Jij hebt een dummy in je jaszak, kom maar op!” Ik glimlach. Hoewel er de afgelopen maanden veel is veranderd, is geleidehond Wilka hierin gelukkig nog steeds hetzelfde.