“Links”, zeg ik geleidehond Esmee haast gedachteloos als we ons kantoor uitlopen. Na ruim twee jaar kan zij de haarspeldbocht die we nu moeten maken net zo goed dromen als ik. Ik ben dan ook totaal verrast als ze mijn commando letterlijk opvolgt en niet na twee stappen opnieuw een bocht naar links inzet. “Esmee, links”, dring ik aan. Na nog een aanmoediging doet ze wat ik van haar vraag. Wat vreemd. Ik kan me niet herinneren dat ik mijn bedoeling ooit moest verduidelijken wanneer we na mijn werkdag naar huis gaan. Maar wacht eens even, dat is na mijn werkdag. Nu is het half 12. In mijn lunchpauze verlaten we ook altijd via deze deur het pand om naar het uitlaatveldje te gaan. De eerste keer dat we op een kantoordag het pand verlaten. Net als nu. Het is iets te vroeg voor lunch, maar Esmee houdt zich keurig aan onze routine.