Heldin van de wolkbreuk

Dinsdagmiddag, iets na vijven. Geleidehond Esmee en ik lopen het kantoor uit. Vanuit de wolken klinkt continu gerommel, maar wij lopen toch heerlijk in de zon door Arnhem. Trein in, vier minuten later trein weer uit. Of nou ja, nadat ik Esmee naar buiten moest trekken, terwijl ze normaal niet kan wachten tot de deuren open gaan. Want het regent zo hard dat zij liever doorrijdt.

 

En gelijk heeft ze: binnen enkele tellen voel ik hoe het water waar het maar kan mijn kleding binnendringt. Regenjas? Ja, maar veel richt die niet uit. Het voelt alsof we onder een dorpsgrote douchekop lopen, er is geen ontkomen aan. Al snel stroomt het water door mijn schoenen. Schuilen heeft geen zin meer; veel natter dan dit kunnen we niet worden, en we zijn het perron nog niet eens af.

 

Normaal gesproken is Esmee zo voorzichtig dat ze ook modder en regenplassen omzeilt. Nu snapt ze heel goed dat er geen andere weg is dan er dwars doorheen. Ook door de rivieren die ooit straten waren; het water komt tot boven mijn enkels. Ik voel hoe de stroming aan mijn benen trekt, ruik de rioollucht vanwege drijvende putdeksels. Wat een water!

 

En Esmee? Die blijft stoepranden aangeven om me dan vol overgave door de tijdelijke rivieren te trekken. Des te aandoenlijker dat ze - volslagen zinloos - probeert te redden wat er te redden valt: meerdere keren trekt ze me het gras op - iets wat ze daar nooit eerder deed - omdat het daar blijkbaar iets 'droger' is. Wat een schat.

 

Een kwartier later zijn we thuis. Na een behandeling met twee handdoeken voelt mijn kortharige Esmee als een zeiknatte hond die net uit een enorme regenbui komt. Om over mezelf maar te zwijgen. Dat de elektronica in mijn tas het heeft overleefd, mag een wonder heten. Een kwartier, zolang duurde de bui ook, want ik ben nog niet binnen of het kalmeert.

 

20 mm in een kwartier, lees ik later. Dat hebben we geweten! Maar wat ik ook weer weet, is wat een heldin er naast me loopt.