Saved by the ... cake?

Gelukkig voor mijn stressniveau waren ze stil, maar mijn vriend zag ze vliegen: wespen. Wespen die wel erg graag in het slot van de poort bij ons Tsjechische vakantiehuisje kropen. Een poort waar de eigenaresse deze week niet hoefde te zijn; zij had haar eigen uitgang. Dus stuurden we haar een berichtje, puur ter info. De insecten vielen ons totaal niet lastig, maar dan was ze in ieder geval gewaarschuwd. Een meesterzet, zo bleek.

 

Haar dankbaarheid was totaal onnodig; haar snelle actie toonde hoe graag ze het haar gasten naar de zin wilde maken. En dan bedoel ik niet de vliegende. Want tegen al haar principes in kocht deze yoga- en natuurminnende dame een spuitbus en ging ze hen te lijf. Daarna was het verdacht rustig bij dat slot.

 

Toen wij terugkeerden van een middagje openluchtmuseum werden we begroet door een nog steeds dankbare gastvrouw, inclusief honingwalnotentaart. Ze wist niet waarom, zei ze, maar in de winkel voelde ze gewoon dat het deze marlenka moest zijn.

 

Hoe klein de wereld is, bleek diezelfde week, toen we maar liefst tweemaal een terrasje deelden met Nederlandse vrienden die we in ons thuisland maar zelden zien. De dessertkaart zorgde de tweede keer bij mij nogal voor keuzestress. Die marlenka klonk wel erg lekker. Maar er stond er in het huisje ook eentje op ons te wachten. Zou ik dan die andere smaak proberen, met chocola? Maar nee, ik koos voor meer afwisseling en ging voor het ijs. De bijbehorende ananas tintelde op mijn tong en even later volgde een verdachte alcoholsmaak. Na een second opinion bij mijn metgezellen wist ik het zeker: afblijven van dat spul. Terug in het huisje genoot ik alsnog van mijn toetje. Heerlijk, die marlenka.

 

Nog diezelfde avond kreeg ik een bezorgd appje van ons dinergezelschap: of wij wel oké waren. Zij waren allebei ziek. Hoewel wij merkten dat ons maagdarmstelsel niet helemaal gelukkig was, bleef de emmer naast mijn bed leeg. Bij het andere stel ging het er een stuk minder fris aan toe. Zeker weten doe ik niks van het volgende, maar toch. Je raadt het vast al: het enige dat zij allebei wél hadden gegeten en wij niet, was die marlenka. “Ik weet niet waarom, maar ik voelde dat het deze marlenka moest zijn.” Ik hoor het mijn gastvrouw nog zeggen. Geen voedselvergiftiging in ruil voor niets meer dan een beleefde huurder zijn, ik doe het ervoor!