Verloren ballen

Verdrietig kijk ik naar mijn kerstboom. Hij staat een tikkie scheef en sommige takken zijn wat slap. Niet zo'n ding uit de fabriek, maar een echte. Er hangen allerlei versieringen in: een eikenblad, dennenappel, hart, uilen. Natuurlijk uilen. En kerstballen. Glimmend rood. Maar ik zie alleen een vlek met lampjes. Vorig jaar stond ik hier ook. Dat glimmende rood van die ballen tegen dat groen trok steeds mijn aandacht. Daar had ik ze dan ook op uitgekozen. Mijn voorzichtig tastende vingers vinden ze nu, maar hoe erg mijn ogen ook hun best doen, ze verschijnen niet.

Gele bloemetjes

Ineens zie ik ze. Hun lichte kleur in het groene gras trekt vanuit het niets mijn aandacht. Ik steek mijn hand uit en ontdek wat het zijn: kleine gele bloemetjes. Het is augustus 2021. Al uren klauteren we over een berg in Oostenrijk. We genieten van alles wat de natuur ons te bieden heeft. Bij dat indrukwekkende landschap vallen deze bloemetjes in het niet. En toch maken juist zij me ontzettend vrolijk. Waarom?

Wandelen in vrijheid

“Wij kunnen zingen.” Ik ben blij verrast als niet alleen ik, maar ook iedereen om me heen de vrouw nazingt. Naast haar bespeelt een man een contrabas. Onder hun voeten geen podium of zelfs een vloer, maar zand. Om ons heen geen muren, maar bomen. Midden in een bos in Ede leert dit muzikale duo een groepje wildvreemden de eerste zin van een lied. Een lied over vrijheid. Want hoewel ook de tweetallen en groepjes om ons heen elkaar niet kennen, gingen we op pad met hetzelfde doel. Wanneer we de zin een paar keer herhalen, meldt de dame enthousiast dat we de eerste ‘stempel’ hebben gehaald en vervolgen we allemaal op ons eigen tempo onze weg.

In de wacht

Vrolijk rent ze weg, staart in de lucht. Plons! Ze snelt de oever weer op, schudt zich uit en sjeest dan een rondje dwars door de struiken. Blij tikt ze mijn hand aan en blijft me kwispelend vol verwachting staan aankijken. “Jij hebt een dummy in je jaszak, kom maar op!” Ik glimlach. Hoewel er de afgelopen maanden veel is veranderd, is geleidehond Wilka hierin gelukkig nog steeds hetzelfde.

Door de brug

Ik hoor iets. Een ding. Op een plek waar ik ‘ruimte’ verwachtte te horen. Ik duw snel mijn opgeheven voet naar beneden, stevig tegen het asfalt. Noodrem geactiveerd, tijd voor inspectie. Met mijn stok tast ik het object af, dat dwars over het pad staat. Mijn ogen menen iets rood-witachtigs te zien. Mijn conclusie wordt bevestigd door een vriendelijke voorbijganger die me uit komt leggen dat het bruggetje is afgesloten. Oké, change of plans.

Stemmen

Vandaag ben ik dankbaar. Waarvoor? Dat ik mag stemmen.

 

Samen met mijn blindengeleidehond ging ik op pad. Ook in Nijmegen is een stemlokaal waar ik met een mal zelfstandig kan stemmen. Ik besloot dat mijn recht op stemgeheim me geen uur reizen waard was. Een keuze, ja. De andere bewoners van mijn appartementencomplex hebben dat recht op 5 minuten loopafstand.
Ik zocht van tevoren op wat de huidige regels zijn. Moet ik vanwege corona iemand machtigen, zodat een medewerker niet mee het stemhokje in hoeft? Of moet ik op anderhalve meter afstand mijn keus roepen? Het antwoord op beide bleek gelukkig nee. Volgende vraag: weten de medewerkers in het stemlokaal dit ook? Het overleg tijdens de vorige verkiezingen werd heel snel beslecht door een medewerker die kordaat het stokje overnam en me hielp, maar is me wel bijgebleven. Dus naast mijn stempas en identiteitsbewijs, had ik toch ook maar een wat-als-scenario paraat. Onnodig, zo bleek al snel: vanaf ingang tot en met uitgang werd ik met duidelijke bewoordingen van de ene naar de andere medewerker geleid, en alles wat zij deden en wat ik moest doen werd benoemd. Toen ik mijn stempas overhandigde, volgde meteen de vraag of ik het stembiljet kon zien, en op mijn "nee" was er meteen iemand die zorgde dat het juiste hokje werd ingekleurd. Dat wat-als-scenario mag weer even de kast in, wachtend op een volgende keer.

 

Dus ja, ik ben dankbaar dat ik mag stemmen. Want hoewel ik de stappen in de goede richting zeker zie, heeft de politiek nog een hoop te doen.

Geen beeld

“Ik hoop wel dat ik straks weer beeld heb”, meldt mijn collega voor we het digitale overleg beëindigen. Het is niet de eerste keer dat ze laat weten dat ze het lastig vindt dat ze ons deze ochtend niet kan zien. Aangezien het beeldscherm voor mij niet meer is dan een lichte vlek, maakt het voor mij geen enkel verschil wie of wat erop verschijnt. Toch ben juist ik misschien wel degene die haar het best begrijpt.

Freaser

*19-02-2007                         †13-01-2021

Schommel

Ik dacht dat het zou zijn als een achtbaan. Vol spanning gaan zitten. De beugel sluiten met een onheilspellende klik. Het moment waarop je besluit dat je geleidehond met pensioen moet. En dan langzaam omhoog worden getrokken, hoger, hoger. Eigenlijk weinig aan de hand. Tot ineens, toch onverwacht, dat kantelpunt. Met duizelingwekkende vaart naar beneden. Het telefoontje dat een opvolger zich aandient.