Hond van de agenda

“Links”, zeg ik geleidehond Esmee haast gedachteloos als we ons kantoor uitlopen. Na ruim twee jaar kan zij de haarspeldbocht die we nu moeten maken net zo goed dromen als ik. Ik ben dan ook totaal verrast als ze mijn commando letterlijk opvolgt en niet na twee stappen opnieuw een bocht naar links inzet. “Esmee, links”, dring ik aan. Na nog een aanmoediging doet ze wat ik van haar vraag. Wat vreemd. Ik kan me niet herinneren dat ik mijn bedoeling ooit moest verduidelijken wanneer we na mijn werkdag naar huis gaan. Maar wacht eens even, dat is na mijn werkdag. Nu is het half 12. In mijn lunchpauze verlaten we ook altijd via deze deur het pand om naar het uitlaatveldje te gaan. De eerste keer dat we op een kantoordag het pand verlaten. Net als nu. Het is iets te vroeg voor lunch, maar Esmee houdt zich keurig aan onze routine.

 

Ik moet denken aan een paar weken geleden, toen ze ook een ogenschijnlijk vreemde keuze maakte. Als we bij mijn werkplek weglopen, moeten we meteen richting kiezen. Pas toen ze deze keer niet rechtsaf sloeg, kreeg ik in de gaten dat ik daar maar zelden een commando voor gebruik. We moeten immers altijd rechtsaf. Tenzij we dagstart hebben. Dan lopen we altijd met ons hele team naar de vergaderruimte, dus ik dacht dat ze vooral daarom wist welke kant ik op wilde. Maar zij heeft zichzelf ongemerkt een regel aangeleerd: eerste keer weg bij het bureau is dagstart. Dat die dagstart dit keer niet doorging en ik op weg was naar een ander overleg, kon zij niet weten.

 

Zonder verdere aarzelingen begeleidt ze me kwispelend naar het station voor onze afspraak. Maar wanneer ik na een kort gesprek en een rondje door de stationshal – daarover later meer – terug wil naar kantoor in plaats van een trein of bus te nemen zoals anders, wordt het ingewikkeld. Ze remt af en toe ineens af, draait haar kop naar me om en port met haar neus stevig in mijn bovenbeen. Haast alsof ze me om wil draaien, ervan overtuigd dat ik me vergis. Ik besluit anders dan op de heenweg door de binnenstad te lopen, in de hoop dat de afwisseling haar duidelijk maakt dat ik een plan heb en niet gek geworden ben. Maar ze weet heel goed dat deze ook vertrouwde route hetzelfde einddoel heeft. Hoewel ze me keurig om alle mensen, reclameborden en andere obstakels in de winkelstraten loodst, ben ik een paar porren rijker tegen de tijd dat ik weer achter mijn bureau kruip om mijn werkdag te voltooien. Als we na vijven nóg een keer naar het station lopen, doet ze dat vlot en ontspannen als altijd.