Yentl en de Boer: magisch alledaags

“Je zit aan tafel, eet gehaktbrood met de liefde van je leven. Je geniet zo van de kinderen die zij je heeft gegeven. Je hebt een tuinset en een heggenschaar, maar in de garage staat de vluchtauto al klaar.” De rillingen lopen over mijn rug. Die zuivere tweestemmigheid, de muziek, de tekst - samen creëren ze een vreemde sfeer die me langzaam besluipt en zich dan onverbiddelijk aan me vastklampt. Er staat duidelijk nog iets te gebeuren. Dit lied gaat ergens naartoe. Maar waarheen? Dat weten alleen die dames op het toneel, met hun heldere stemmen. En dus hang ik aan hun lippen en laat ik me zonder tegenstribbelen meevoeren.  

 

Tijdens een eerdere cabaretvoorstelling van Yentl en de Boer was ik vooral onder de indruk van hun muziek. Yentl en de Boer in Concert, daar moest ik dus wel naartoe. Dit keer staan ze niet alleen op het toneel, maar hebben ze vier muzikanten bij zich. Ze zeggen dat ze daar erg blij mee zijn. Dat blijkt ook wel wanneer ze hen niet alleen zoals gebruikelijk aan het eind voorstellen, maar ook al tijdens het tweede nummer. Zij snappen het. Laurens Joensen, Jan Teertstra, Viktor van Woudenberg en Charlie Zastrau veranderen voor mij bekende nummers op zo’n manier, dat ik er als het ware met nieuwe oren naar luister. Het prijswinnende “Ik heb een man gekend”, bijvoorbeeld. Ook nieuwe liedjes voorzien ze van een vreemde sfeer, aanstekelijk tempo of gewoonweg goede muziek.

 

En wat een liedjes. Dat ik een eerdere voorstelling zag, maakt niet dat ik de onverwachte twists en gedachtekronkels in nieuwe nummers kan voorspellen. Yentl en de Boer schilderen situaties waarbij regelmatig gelach van herkenning klinkt. Bijvoorbeeld over de ‘originele’ inrichting van een huis. Met woord en stem tonen ze hoe belachelijk wij mensen soms bezig zijn, door zonder één kritisch woord uit te leggen hoe je moet voordringen. Hun zinnen zijn zo beeldend, dat ik mezelf al maaiend met mijn stok over straat zie stormen. Maar ze laten ook zien hoe ontroerend en mooi de wereld kan zijn. En als je de hele zaal plat krijgt met een nummer over kaas, dan weet je hoe je liedjes moet schrijven. Hoewel ze in het promofilmpje zelf nog meegaan in die hilariteit, zingen ze vanavond met uitgestreken stemmen, wat de impact alleen maar vergroot.

 

Die stemmen zijn zeker het noemen waard. De verrassende en afwisselende tweestemmigheid houdt mijn aandacht nog meer vast. Ze zingen zuiver en, niet onbelangrijk, heel verstaanbaar. Zo komen de creatieve teksten nog beter tot hun recht. Ook wanneer ze alleen zingen klinkt het zelfverzekerd en sterk. Omdat ze hun stemmen anders laten klinken bij bepaalde nummers, zonder dat het ‘too much’ wordt, heb ik absoluut geen mimiek of lichaamstaal nodig. Daarnaast klinkt hun plezier om op het podium te staan geregeld in hun stem door. Mocht iemand nog twijfelen over hun zangkwaliteiten, dan maakt het eerste nummer na de pauze daar vakkundig een einde aan.

 

Wanneer ze vragen of het klopt dat er meerdere geleidehonden in de zaal liggen, krijg ik bijna last van déjà vu. “Wat zijn ze lief en stil. Dat vind ik fantastisch.” Dan kan ik mijn lachen echt niet meer inhouden. Waarom, vraag je? Nou, daarom. Wilka is lief en stil, dat klopt. En thuis. Waarom? Dat zeg ik net, daarom.

 

Ik word vastgegrepen en meegenomen door een wereld vol herkenbare, grappige, bizarre, ontroerende en bovenal menselijke situaties. De stiekeme hoop op een perkamenten brief met de uitnodiging voor een toverschool laat niet alleen mij weer even dromen. Het enige vervelende moment komt wanneer de laatste nummers worden aangekondigd. Ik heb nog helemaal niet de behoefte deze zaal te verlaten en de buitenwereld weer in te stappen. Toch doe ik het, weer een beetje rijker. De dames toonden me dat magie overal te vinden is, als je maar goed kijkt. In deze theaterzaal, in mooie liedjes, in alledaags gedoe. En daar hoef je echt geen kind voor te zijn. Dus Yentl en de Boer, heel erg bedankt voor deze wonderlijke reis!