Het is al een jaar en ruim negen maanden geleden dat mijn vorige geleidehond verhuisde. Haar gezin geeft haar niet alleen een fantastisch pensioen, maar gaf ons ook een heel dierbaar cadeau. En dat deel ik maar wat graag. Dus keren we in deze regenachtige herfstmaand terug naar afgelopen juli, toen ik vol spanning wachtte op haar komst. Wilka kwam een week logeren.
Ze huppelt blij door Hyde Park, racet rond met Engelse soortgenoten die ze net een paar seconden kent, ligt tevreden op haar kleedje voor het haardvuur en ontlokt verbaasde uitroepen als bij vertrek uit een fish-and-chipszaak blijkt dat er al die tijd een hond onder onze tafel had gelegen. Geleidehond Esmee vermaakt zich prima tijdens onze stedentrip naar Londen. En ze werkt. Ze werkt in deze wereldstad alsof het niets is. Maar geloof me, dat is het wel.
“Dat gebouw op de linkeroever is City Hall. Dat hoge flatgebouw verderop is The Shard. 72 verdiepingen vol kantoren, restaurants en hotelkamers. Dat grote oorlogsschip is de HMS Belfast. En zie je die koepel aan de overkant van de rivier? Dat is St Paul’s Cathedral.” Een man en vrouw staan zo’n 30 meter boven de Theems. Vanaf een loopbrug van de iconische Tower Bridge kijken ze uit over Londen. Enthousiast wijst zij hem op de bekendste gebouwen van de stad. Een heel normaal tafereel, nietwaar? Totdat je weet dat naast haar een blindengeleidehond ligt en zij niets ziet van die uitgestrekte stad.
Trrrrr. Het verkeerslicht ratelt groen. Ik steek mijn witte stok voor me uit als teken dat ik ga oversteken en geef kort daarna mijn blindengeleidehond toestemming om de straat op te gaan. Dat is de zijstraat van de drukke doorgaande weg links van mij. Terwijl ik de zijstraat op loop, hoor ik boven het geraas links van me ineens nog een geluid. Het gebrom van een afzonderlijke auto. Iemand snakt naar adem. Ik besef wat dat betekent. De onverbiddelijke metalen punt komt hardhandig tegen mijn been tot stilstand. Ik struikelren vooruit om de klap op te vangen. Terwijl ik met knikkende knieën van de rijbaan af loop, naar de mensen die meteen naar me roepen, voel ik mijn been opzwellen. Ik weet ook dat dat niet het ergste is. Bij lange na niet.
