Zijn we die hele heuvel op geklauterd, krijgen we dit. We kijken om ons heen, maar strak om de top hangt een dichte deken van mist. Blij dat ik dit keer wel de top heb gehaald, vertel ik mezelf dat ik niet teleurgesteld ben. Het gaat om de reis, toch? En dan voel ik me iemand uit zo’n clickbait-verhaal. Want wat er dan gebeurt…
In augustus reisden mijn vriend en ik naar Schotland. En natuurlijk reisde Esmee met ons mee. We beleefden ruim twee weken vol prachtige natuur, vriendelijke mensen, lekker eten, muziek en stilte. En voor en met Esmee veel eerste keren. Een paar verhalen.
31 maart kwam onze zoektocht dan echt ten einde en kregen we de sleutel van ons huis. Weinig zicht, net een nieuwe geleidehond en dan belanden op een nieuwe plek, dat vergt de nodige creativiteit.
Inmiddels woon ik met mijn vriend in ons nieuwe huis. Maar daar ging een lange zoektocht aan vooraf. Mijn wensen voor de omgeving waren snel duidelijk: bos, openbaar vervoer en als het kan ook winkels binnen loopafstand. Maar natuurlijk moest ook het huis prettig zijn en ons thuis kunnen worden. Blind huizen kijken, hoe doe je dat?
Vergelijk je nieuwe hond niet met je vorige, wordt geadviseerd. Ik snap de gedachte wel. De nieuwe hond verdient een eerlijke kans. Hoe fantastisch die hond ook is, op dag één kan je simpelweg niet hetzelfde over straat als met een dier waarmee je al zeven jaar samenleeft en -werkt. Maar vergelijken, dat doe ik toch. En veel ook.
“Hoe was je vakantie?” Een logische vraag na twee weken afwezigheid. Maar hoe leuk die weken ook waren, ik vroeg van mijn hoofd minstens zo veel als tijdens werkdagen. De training met een nieuwe geleidehond is pittig. “Nog veel zwaarder dan dat je denkt, je vergeet hoe het was”, beweerden vriendinnen die uit ervaring spraken. Ik geloofde hen en dat bleek terecht. Wat ik nog wel wist, is dat je ook het begin van zo’n samenwerking vergeet. Als het allemaal haast vanzelf gaat, je zo’n eenheid bent dat je niet meer nadenkt en niet kan uitleggen waardoor je dingen aanvoelt, weet je niet meer hoe je daar bent gekomen. Dus hield ik onze belevenissen bij.
Op 22 december is daar dan eindelijk dat langverwachte telefoontje. Meteen giert de adrenaline door mijn lijf; dat weet duidelijk heel goed dat er iets enorm gaat veranderen. Ik wist absoluut niet wanneer ik gebeld zou worden dat er mogelijk een nieuwe geleidehond voor me was. Het enige dat ik zeker wist: Wilka, die me zo goed aanvoelt, gaat meteen doorhebben dat er wat is. En dan komt ze naar me toe. Maar ook wanneer ik na het gesprek rusteloos door de kamer loop, snurk zij ongestoord verder.
