Defecte geluidskaart

Ken je dat? Je loopt door de wijk waar je al jaren woont, maar ineens is alles anders. De gebouwen zien er vreemd uit en je ziet je huis nergens. Vertwijfeld vraag je je af of je naar een onbekende plek bent geteleporteerd. Je ogen flitsen heen en weer, op zoek naar iets vertrouwds. Een droom? Niet geheel. Zo voel ik me vandaag terwijl ik mijn hond uitlaat.

 

Ik woon in een erg groene wijk, vol hofjes en bochten. Het duurde even voor ik zonder te veel dwaalwerk mijn weg vond. Momenteel is de gemeente bezig de groenvoorziening drastisch te wijzigen. Overal wordt ontworteld, rigoureus gekortwiekt, gesnoeid. Ik zie het verschil nauwelijks; ik hoor het des te meer. Voor mij lijken veel paadjes in de buurt identiek: asfalt, gras, struik. Pas nu merk ik welk houvast deze laatstgenoemde gebladerde dingen boden.

 

Ik zeg altijd dat ik echolokalisatie vooral intuïtief gebruik en ik het maar mondjesmaat inzet. Terwijl ik probeer mijn sleutel te steken in een slot dat anders aanvoelt dan het mijne, weet dat ik dicht bij huis ben en toch geen flauw idee heb hoe ik daar kom, kan ik niet anders dan dat idee herzien. Een paar plantjes weg en mijn oriëntatie is totaal ontregeld. Paadjes tussen struiken herkende ik door de weerkaatsing van mijn voetstappen en soms een tik van mijn stok. Nu ik slechts open ruimte hoor, zijn die vertrouwde weggetjes ineens onzichtbaar. Ik hoor gebouwen die me voorheen niet opvielen, waarschijnlijk omdat mijn aandacht werd opgeëist door echo’s van struiken die tussen mij en die muren stonden. Wanneer mijn stok in een struik blijft hangen, duurt het even voor ik ontdek dat ik dit keer niet ben afgedwaald; het arme ding ligt als afgedankt afval midden op de stoep. Mijn voet belandt geregeld met een zuigend geluid naast het asfalt in de vers omgewoelde modder. Stok gebruiken, spreek ik mezelf streng toe. Dat doe ik anders immers ook als ik Wilka uitlaat. Alhoewel, stoklopen volgens de regels heb ik al jaren niet meer gedaan. Toch dringt het op dit moment pas door wat ik dan eigenlijk wel deed: mijn stok voor me heen en weer bewegen om onverwachte obstakels te detecteren, maar het pad voornamelijk volgen met mijn oren. (Deze inspirerende TED talk van Daniel Kish toont hoe vaardig iemand kan worden – jaloersmakend – en hoe echolokalisatie werkt.)

 

Mijn plattegrond vol echo’s is in één klap onbruikbaar en ik voel me als een dolende ziel in het duister. Gelukkig kan zo’n mentale geluidskaart worden gewist en opnieuw ingetekend, al duurt het even om op die nieuwe data te vertrouwen. Hopelijk zijn de werkzaamheden snel afgerond, want ik heb wel betere dingen te doen dan constant updates doorvoeren.