Ik hou je in m'n armen nu het kan
Je bent zo klein
Ik blijf bij jou, ben er altijd geweest
En ik zal er altijd zijn
Want als jij je hartslag voelt
Dan voel je die van mij
En ben ik weer dichtbij
Ik ben altijd dichtbij
Dinsdagavond 24 februari 2015, 22.50 uur. Mijn telefoon gaat. Ik weet onmiddellijk dat ik niet wil opnemen. Ik weet ook dat dat niet helpt, dus met lood in mijn schoenen maak ik contact. En dan klinken woorden, zo vele malen erger dan ik ooit had kunnen bedenken. Mijn knieën begeven het en ik zak neer op een stoel. Zo voelt het dus, als totaal onverwacht het fundament onder je vandaan wordt gerukt. Geleidehond Wilka is de enige getuige van dit onbeschrijfelijke moment. Hoewel we pas vier weken samen zijn, is ze misschien wel de beste metgezel die ik kan wensen. De woorden zijn nog niet uitgesproken of ze staat al voor me en legt stilletjes haar kop op mijn knie.
Dan volgen minuten, uren, dagen, weken, jaren waarin ik moet leren hoe het nu verder moet. Ik ontdek wat er gebeurt als ik de waarschuwingssignalen van mijn lijf negeer. Ik leer dat verdriet soms stil komt binnensluipen, alleen even om een hoekje gluurt, of me juist vanuit het niets overrompelt. Ik leer dat “vooruit dan maar” een zinvollere reactie is dan “geen zin, kom later maar terug.” Ik leer te luisteren naar wat mijn lichaam zegt - of nou ja, ik word er in ieder geval beter in. Ik ontdek dat het soms fijn is iets te doen gewoon omdat het goed voelt. Ik merk dat er mooie momenten zijn in intens verdriet. Ik ondervind keer op keer dat ik fantastische mensen om me heen heb, op wie ik terug kan en mag vallen. Mensen die me vragen hoe het gaat, en dan een eerlijk antwoord verwachten. Mensen die mij de ruimte geven en niet bang zijn om de vreselijke waarheid onder ogen te zien en uit te spreken. Mensen die me laten praten, herinneringen delen, er zijn. Mensen die simpelweg samen met mij verdergaan.
En jij? Jou tref ik overal. Op plekken waar we samen kwamen, tijdens zo veel eerste keren zonder jou. Het is die stoel naast me in het theater, die opvallend leeg blijft (zie je, je had prima mee gekund). Jouw lievelingsliedje op de radio. Een verhaal van iemand die jou kende. Het kalmerende geruis van golven en de frisse, zoute zeewind; door de echo van jouw plezier geniet ik voor twee. Muziek die zomaar ineens raakt. Een plek waar je nog nooit bent geweest, maar die je vast graag had gezien. Jouw koor, waarin ik in die volle klank van al die stemmen toch de jouwe mis. Heerlijk geurende lelietjes-van-dalen, die niet meer door jou, maar wel uit jouw naam worden meegegeven, en die ook in mijn tuin blijken te groeien. Een gedachteloze blik op mijn telefoon om te zien hoe laat het is, een tijd aantreffen die onlosmakelijk met jou is verbonden, en dan pas beseffen dat het een bijzondere datum is (dank voor de reminder). Al die keren dat ik iets wilde vragen. Zo veel dat ik graag had gedeeld. Soms is er op zo'n moment een brok in mijn keel, ben ik doodmoe of verslagen. Soms ook is er een stille glimlach of een niet te onderdrukken "Hoi mam!"
Vandaag is het precies vijf jaar nadat het ondenkbare gebeurde. Een zesde van mijn leven zonder jou, en dat aandeel wordt alleen maar groter. Die gedachte steekt en schrijnt. Er gaan nog zo veel momenten komen dat ik behoefte heb aan jouw steun, bemoedigende woorden, liefdevolle en wijze adviezen, luisterend oor, begrip zonder dat ik veel hoef uit te leggen. Zonder die bescheiden maar zuivere tweede stem, die jou op zo veel manieren typeert. Maar wat ik ook heb geleerd, is dit: dat fundament, waarvoor jij voor een groot deel verantwoordelijk bent, is helemaal niet weg. Al die bedoelde en onbedoelde lessen, onze geintjes en gewoontes, dierbare momenten, al die liefde; dat alles zal er de rest van mijn leven zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten