Mijn derde week thuiswerken zit erop. Het is raar, het is onwerkelijk. En toch, nieuwe routines worden ook al gewoon. Drie weken; het lijkt veel en veel langer. Misschien omdat ik zo veel ontdek, meer zelf mijn weg door elke dag moet vinden. En ja, ik besef heel goed hoe gelukkig ik me mag prijzen dat ik de ruimte in mijn hoofd heb om een stapje achteruit te doen en te observeren. Wat ik ontdekte? Een greep.
Tijd, gewoontes en contact
· Eerder beginnen, zodat ik langer pauze kan nemen, blijkt een goed idee. Een lange wandeling midden op de dag is goed voor Wilka én voor mij. Daarna kan ik weer met nieuwe energie aan de slag.
· Voorheen was woensdag mijn thuiswerkdag. Nu voelt elke dag als woensdag. Zonde van het verdwenen het-is-weekendgevoel.
· Ondanks bovenstaande, had ik na mijn gebruikelijke halve dag werken op woensdag het gevoel te spijbelen toen ik andere dingen ging doen. Blijkbaar went volle dagen thuiswerken stiekem toch. Een beetje.
· Niet alle routines slijten even snel. ’s Avonds heb ik het gevoel dat ik verzaak. Maar alvast ontbijt of lunch maken is dom als ik die ook vers (en uitgebreider) kan bereiden. En spullen in mijn tas stoppen, om ze er de volgende dag op dezelfde plek net zo hard weer uit te halen, is al helemaal tijdverspilling.
· Ik mis mijn collega’s! Even een lolletje, een serieus gesprek of onverwachte kop thee: die momentjes motiveren en breken de dag meer dan ik wist.
· Delen helpt. Ook al weet ik dat ik niet de enige ben die werkt, en die zoekt, dat daadwerkelijk meekrijgen is fijn.
· Mails en appjes over andere dingen dan werk, telefoongesprekken die net iets langer duren: langzaam komt het gezellige ‘kantoorcontact’ in andere vormen terug.
· Werken aan de eettafel was slecht voor mijn rug. Ik regelde een goede bureaustoel voor bij het tafeltje aan de andere kant van de kamer. Wat blijkt: een werkplek waar ik de rest van de dag weinig zit, maakt de omschakeling tussen werk en vrije tijd makkelijker. En dat terwijl woensdagen aan de eettafel prima gingen.
· In mijn studentenflat studeerde ik uren aan dit tafeltje, gewoon op mijn eetkamerstoel die nu in een hoekje staat te treuren. Geen probleem. Het zal de duur van mijn werkdag zijn. Zeker niet het label ‘dertiger’ dat ik nu draag.
Afstand zonder zicht
· Ik ontdek nu pas welke ‘trucjes’ ik op kantoor toepas. Bij een overleg met meer onbekenden onthouden wie waar zit, bijvoorbeeld. Nu heb ik niet meer dan stemgeluid om te bepalen wie spreekt; blij dat ik al veel collega’s herken.
· Vergaderen met beeld, en geen idee hebben waar ik mijn camera op richt en wat ik daarmee prijsgeef... Dat is raar!
· Blijkbaar is beeld heel belangrijk. Is iemand alleen te horen, dan wordt er net zolang geprutst tot bevestigd is dat diegene is gezien. Pas dan kan het overleg beginnen.
· Buiten groeten sommige mensen me, of omschrijven zelfs dat ze om me heen lopen. Zo kan ik inschatten wat mijn beste actie is om afstand te bewaren. Anderen aarzelen, waardoor geleidehond Wilka braaf zoals haar geleerd is vrij strak langs hen heen loopt. Weer anderen gaan - duidelijk goed bedoeld - stilletjes aan de kant staan, waardoor ik geen idee meer heb waar ze zijn.
· De reacties "Wat gaat die mevrouw doen?" en "We moeten even oppassen" komen opvallend vaak van kinderen.
· Het is lastig in te schatten naar welke balie ik moet praten als een stem van achter een doorzichtig scherm komt.
· Iets op een balie vinden, zonder te veel aan te raken, is een uitdaging. Sommige medewerkers zijn heel creatief. Zo stuurde er een mijn hand naar de pinautomaat met het uiteinde van een pen.
· Waar zijn mensen en hoe houd ik afstand? Zeker in winkels kan ik de situatie niet inschatten. En voor medewerkers is het lastig me goed te helpen als ze de richtlijnen willen volgen. Dus bestel ik mijn boodschappen het liefst online. Waar dat tot voorkort de avond van tevoren kon, moet ik nu vooruit plannen. Wat is over een week op, en waar heb ik dan zin in? Een paar dagen geleden liep een overleg met collega’s drie minuten uit. Gevolg: alle net beschikbaar gekomen opties waren vol, mijn bestelling schoof nog een dag door. Laat ik een voorstel doen. Bestelde je een maand geleden niet, en ben je ook nu in staat naar de winkel te gaan en de anderhalve meter afstand in acht te nemen, doe dat dan. Ik beperk mijn vrijheid vrijwillig door het ov te mijden en dus alleen niet verder te komen dan wat ik kan lopen. Ik heb een fantastische groep mensen om me heen die ik altijd om hulp kan vragen. Maar ik heb ontdekt dat zelfstandigheid ook – of juist - in kleine dingen zit, zoals de regie over mijn boodschappen.
Leuke bijkomstigheden
· Zonder reistijd lijkt een dag ineens veel meer uren te hebben.
· Leuk, uitdagend werk gaat sneller zonder afleiding.
· Er ontstaan lege vakjes in mijn theedoos, waardoor ik eindelijk weer andere soorten kan lostrekken. En wie weet, als dit nog even duurt, komt het er zelfs van nieuwe smaken losse thee te kopen.
Geleidehond op non-actief
· Naar de bushalte, station, trein, druk station, kwartier lopen. Geregeld door het gebouw manoeuvreren op weg naar besprekingen. ’s Middags terug, met vaak een langer stuk lopen omdat dat fijn is. Inclusief alle commando’s voor welke kant ze op moet en wat ze moet zoeken (zebrapaden, verkeerslichten, een lege plek in het ov, ov-poortje op het station, deur…). Om nog maar te zwijgen over alle mensen en obstakels die ze op eigen initiatief moet omzeilen. En dan heb ik het nog niet over alle andere plaatsen waar ik in een week naartoe ging. Nee, een volle werkweek van geleidehond Wilka is niet te vervangen. Ze stuitert in het bos, ik verstop speeltjes in huis, natuurlijk. Maar ja, dat deed ik voor deze situatie ook al.
· Na een paar dagen zeuren legde Wilka zich letterlijk neer bij haar lot. En ik kan je dit vertellen: een hond die uit verveling herrie schopt, is vele malen beter dan eentje die sipjes op haar kussen ligt. Zeker omdat Wilka eigenlijk altijd blij is. Terneergeslagen, die houding staat haar niet.
· Inmiddels heeft ze haar kantoorroutine hervonden: tijdens mijn werktijd slaapt ze, maar zodra ik klaar ben eist ze actie met speeltjes, gepor en lawaai. Toen Wilka van de week voor het eerst sinds dagen weer door de kamer sprong, keihard knorrend met haar latex varken, maakte ze mijn hele dag goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten