Tasten in het duister

Lopen en er 100% op vertrouwen dat er geen gevaar op de route ligt. Geen harde of scherpe objecten waaraan ik mijn hoofd kan stoten. Geen oneffenheden waardoor ik mijn voet zou kunnen verzwikken. Geen mensen die haast hebben en mij over het hoofd zien. Een onbekende ruimte binnenlopen en dankzij concrete aanwijzingen meteen mijn weg kunnen vinden. Wel zelf die onbekende weg mogen zoeken, maar niet hoeven te stuntelen. Koopwaar kunnen bewonderen zonder raar aangekeken te worden. Een vriendin een paar lelijke slippers tonen die zij niet al lang had zien liggen. Tegen iemand aanlopen en niet eerst een woedende blik krijgen voordat het begrip daagt. Mijn laatste beetje zicht verliezen en me daardoor alleen maar comfortabeler voelen. Onmogelijk? Een droomwereld? Voor even was het werkelijkheid. Voor even was ik volledig in mijn element. In een museum, dat wel.

 

Nieuwsgierig gingen mijn goede vriendin en ik op weg naar het muZIEum. Dit uitstapje stond al lange tijd op onze wenslijst. De rondleiding door het aardedonker zou voor haar een manier zijn om op een andere manier naar mijn alledaagse werkelijkheid te kijken. En ik wilde die ervaring dolgraag met haar delen. Maar vlakvoor we het duister instapten, begon het ook mij te kriebelen. Hoe zou ik het zelf eigenlijk vinden om op totaal onbekend terrein mijn kleine beetje zicht te moeten missen? Bewust en onbewust trek ik veel conclusies uit de vage vlekken en lichtjes die tot mijn hersenen doordringen. Zicht dat mij net zo veel hindert als dat het helpt. Want die donkere vlek kan een diepe afstap zijn. Of een boomstam die het pad verspert. Of een kuil. Of gewoon een onschuldige schaduw.

 

Maar zodra we in het donker stonden, viel die lichte spanning weg. We stonden in een kleine ruimte, dat was duidelijk te horen. De vaak zo gehate stok in mijn handen werd ineens vertrouwd. De aanwijzingen die we kregen hadden niet duidelijker kunnen zijn. Gevaren liggen echt niet op de loer op een plek waar mensen toch al uit hun comfortzone zijn gehaald. En wat is er nou leuker dan zelf op ontdekking gaan, zonder dat iemand daar iets van vindt of zegt? Ik kon overal aanzitten en toch wist ik zeker dat er niet ergens iemand geïnteresseert gadesloeg hoe een blinde de wereld bekijkt. Ik liep vlot een trap op en kon glimlachend aanhoren dat dat niet voor iedereen even vanzelfsprekend is. Ik pakte de hand van mijn vriendin en liet haar objecten voelen waarvan zij het bestaan nog niet wist.

 

Mijn groepsgenoten leken zich na verloop van tijd te ontspannen en zich prima te redden in het donker. Ik vermoed dat ik meer van de ruimten heb opgepikt dan zij en ook waren er voor mij geen angstige momenten. Het was juist heerlijk me zo zeker te voelen van mijn weg. Dat ik gewoonweg niet mijn zicht kon gebruiken, scheelde voor mij juist een hoop verwarring en energie. Maar de verschillen begonnen pas echt aan het eind van de rondleiding. Na een uur snakten mijn groepsgenoten naar het licht. Het eerste licht dat zij zagen en dat hen pijnkreten ontlokte, zag ik niet eens. Even was het dan ook vreemd dat mijn vriendin weer haar arm aanbood en mij begeleidde. Terug in dit zo belangrijke schijnsel konden mijn groepsgenoten controleren in hoeverre het beeld dat zij van onze gids hadden gevormd, ook klopte. Het was een raar gevoel dat er voor mij niet zo’n moment was. Voor mij ook geen opluchting om het weer zonder blinde gids te kunnen. Sterker nog, de wereld werd weer een stuk onvoorspelbaarder. Nee, tasten in het duister, dat is zo erg nog niet.

 

Buiten het museum stond ik ineens met twee losse onderdelen van een nu nutteloze stok in mijn hand. Er moest een man met een tangetje aan te pas komen om het ding te repareren. Het was duidelijk: de buitenwereld is toch heel iets anders dan een museum. Ook de bizarre reacties vanwege dat roodwitte ding drongen al snel weer tot me door. “Ho, een blinde” is blijkbaar iets dat gezegd moet worden als je bijna tegen zo’n loslopend exemplaar oploopt. Dat dat bijzondere natuurverschijnsel daar dan hartelijk om moet lachen, was vast niet de bedoeling. De museumveiligheid lag achter me. Het centrum van Nijmegen en een gezellige middag met mijn vriendin lagen voor me. Een middag vol leuke winkels, een lekker hapje en boeiende gesprekken. En dan maakt het ineens niet meer uit of dat nu in het licht is of niet.