Muzikale uitdaging

De stemweek voor de Top 2000 is in volle gang. Twee jaar geleden vertelde ik al hoe ik tegen wil en dank, en dankzij het goede voorbeeld van mijn ouders, ging houden van dit radio-evenement. En dus moest er ook dit jaar gestemd worden. Omdat dan de lijst ook een heel klein beetje van mij is. Omdat het een fantastisch excuus is om bewust bezig te zijn met muziek.

 

Kies minimaal 5, maximaal 35 nummers. Dat is het enige dat ik moet doen om mijn stem uit te brengen. Wat een opgave! Ik besluit, hoe cliché ook, vooral mijn gevoel te volgen. Wat het beste liedje is, kan ik niet zeggen. Een nummer waarvan ik zingend door het huis loop, is niet te vergelijken met een tekst en melodie die me zonder waarschuwing keihard raken. Ik ga het niet eens proberen. Ik leg mezelf de regel op dat ik per artiest maar één nummer mag kiezen. Dit om zo veel mogelijk aspecten terug te laten komen. Ik open een notitie op mijn telefoon en schrijf gedurende de dag titels en artiesten op die me te binnen schieten. Sommige staan jaarlijks op mijn lijst, andere heb ik recent (her)ontdekt. Als ik bij een favoriete artiest niet meteen een nummer weet, neus ik rond op Spotify. Hoor ik iets dat meteen reactie oproept, is mijn keus gemaakt.

 

Ik varieer: soms ga ik voor een nummer dat me iets leert of mijn emoties lijkt te verwoorden, dan weer voor eentje waar ik simpelweg blij van word. Het ene lied is onlosmakelijk verbonden met een dierbare, het andere beschrijft de liefde voor muziek en de piano, of is gekoppeld aan een herinnering. Mijn reis naar Engeland, bijvoorbeeld. In een zaal, als onderdeel van een bijzondere en warme groep Britten, ontdekte ik de band Sheelanagig. Misschien ben ik wel de enige die die naam invult. De klanken nemen me mee terug naar een week in 2016 die me denk ik altijd dierbaar blijft. Een week waar ik nog steeds zelfvertrouwen uit put en met een grote glimlach aan terugdenk. En die muziek gaf me daar in het theater al energie. Ik noteer een nummer dat me doet denken aan mijn vakantie in Ierland, een die me ontroerde in Schotland.

 

Ik kies voor liedjes die mijn twijfel verwoorden, me moed inspreken, ruimte geven aan verdriet, troosten. Liedjes die ik gewoon vaak aanzet, omdat ik daar blijkbaar vaak zin in heb. Liedjes die weergeven wat ik zoek, hoe ik zou willen zijn. Een die ik op de middelbare school al grijsdraaide. En natuurlijk mogen de bands waarvan ik me maanden van tevoren al op concerten verheug, niet ontbreken. Als ik het even niet meer weet, tel ik hoever ik ben. Het zijn er precies 35.

 

Daar staan ze dan, 35 nummers. Slechts een fractie van al die liedjes waar ik ooit van genoot, blij van werd, kippenvel van kreeg, mee meezong, niet stil op kon blijven zitten, zwijgend naar luisterde. Het duurt vast niet lang voor de eerste titels door mijn hoofd schieten die ook écht op die lijst hadden gemoeten. Maar voor nu ben ik tevreden. Tevreden en dankbaar. Dankbaar voor het wonder dat muziek heet, en dat ik me daar al 30 jaar mee mag omringen.