Een held. Denk jij dan aan iemand die halsbrekende toeren uithaalt of groot gevaar trotseert? Je kunt ook veel voor iemand betekenen door iets kleins, leerde ik. Mijn held zag wat er gebeurde, vond dat niet oké en deed er wat aan. Niet met een dramatische confrontatie of grootse daden; hij zorgde simpelweg dat de ongewenste situatie even niet meer mogelijk was.
Daar sta ik, aan de rand van de drukke weg. Beugel van mijn blindengeleidehond in mijn ene hand, wit-rode taststok in de andere. Aan weerskanten van waar voetgangers en fietsers de weg kruisen, staan korte witte strepen. Nog voor ik goed en wel stilsta, hoor ik een fietser van rechts afremmen. Daarachter komt een auto de bocht om, die hem zonder aarzelen inhaalt en doorrijdt. Een fietser van links doet hetzelfde. Ik ben niet verbaasd.
Dan hoor ik hoe de fietser op rechts zijn fiets verplaatst.
“Komt u maar.”
Zijn spraak is langzaam, wat slepend. Ik steek over, met opgeheven stok en vooral met een gevoel van veiligheid dat ik hier zelden heb. Wat is dat heerlijk!
Ik bedank de man.
“Jaaaaa,” klinkt het kalm, haast berustend, "de mensen zouden de verkeersregels eens wat beter moeten weten.”
Beiden vervolgen we onze weg, ik met een grote glimlach. Die man, die is vandaag mijn held. Zou hij weten welk gevoel van veiligheid hij me gaf?
(De verkeersregel: “U moet als bestuurder, blinden voorzien van een witte stok met één of meerdere rode ringen en mensen die zich moeilijk voortbewegen voor laten gaan”.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten