Mijn vorige bijdrage leek een mooi slot van een lastige ontdekkingsreis. Doel bereikt, strik erom, klaar. Maar ik schrijf geen mooi verhaal; ik schrijf over het leven. En dat blijft zooi op mijn pad gooien, ook wanneer ik daar helemaal geen zin in heb.
Inzien dat verlies van een beetje zicht zo veel met me doet, opnieuw mijn weg leren vinden en geleidehond Esmee meenemen in die verandering, dat lukt niet in een dag. Dankzij de inzichten die ik kreeg door een uurtje op pad zijn met een geleidehondeninstructeur kan ik er niet meer omheen: er is werk aan de winkel. Een geleidehond weerspiegelt je gedrag, dat weet ik al jaren. Voorheen kreeg ik naar aanleiding van een hulpvraag tips om mijn gedrag wat aan te passen. Wil ik nu weer de baas worden die Esmee nodig heeft en verdient, dan moet ik veel dieper in die spiegel kijken. Dan moet ik leren omgaan met mijn nog slechtere zicht. Een confronterende conclusie na 35 jaar ervaring met blind zijn. Maar ook een broodnodige en nuttige, ontdek ik in de weken erna.
In januari tref ik voor de derde keer in net een jaar dezelfde geleidehondeninstructeur. Zij krijgt in een uurtje voor elkaar wat mij al maanden niet lukt. Door mij voor de spiegel te zetten die mijn hond is en te zorgen dat ik erin kijk. En alles onder ogen zie. Zij weet zo aan me te rammelen, dat alle loszittende kwartjes in dat uur en de uren en dagen erna stuk voor stuk naar beneden komen zetten. Zonder me ook maar een keer het gevoel te geven dat het mijn schuld is of dat het dom is wat ik deed. Dat is knap. Wat werken er toch een bijzondere mensen bij KNGF Geleidehonden.
Geleidehond Esmee doet raar. Ze is afgeleid, ze aarzelt, ze communiceert onduidelijk. En dan weer leidt ze me als de vakhond die ik kende en stopt ze zo abrupt voor stoepranden die ik niet kan voelen, dat ik er geen moment aan twijfel dat ik op de goede plek sta. Als ik haar geleidetuig om doe, vraag ik me steeds vaker af met welke Esmee ik dit keer op pad ga.
Geleidehond Esmee loopt ineens midden op straat, niet netjes aan de zijkant. En ook als de stoep vrij is. Het is zomer, maar ik heb niet het idee dat ze die in haar bol heeft en maar wat aanklooit. Maar wat dan wel? En nog belangrijker: wat doe ik eraan?
“Strek je arm. Houd je hand alsof je een glas vasthoudt en je niet wilt knoeien.” Ik volg de instructies op. “Zo?” Nog voor haar bevestiging goed en wel haar lippen verlaat, landt er iets op mijn hand. Plof. Bewonderend tuur ik naar de grijs-witte vlek. Wauw. Ik heb voor het eerst in mijn leven een uil op mijn hand.
Elk jaar komt een instructeur van KNGF Geleidehonden bij mij en mijn geleidehond langs. Tijdens dit nazorgbezoek kijkt die hoe het samen gaat en of de hond de zorg en beweging krijgt die die verdient. Als ik hulp of advies nodig heb, kan ik altijd bellen. Deze jaarlijkse bezoeken zijn ideaal om de kleine dingen te bespreken die geen spoed hebben, maar het leven wel leuker en makkelijker maken.
