woensdag 20 juli 2016

Voetstappen in het zand 2


Soms zie ik ze overal. Dan weer wil ik er dolgraag een vinden – ééntje maar – maar staar ik naar nietszeggend glad terrein. Ik tref ze aan op de meest onverwachte plekken. Ze domineren hun omgeving of liggen juist verscholen, stilletjes wachtend op oplettende passanten of toevallige vinders. En af en toe lijken ze ergens totaal niet thuis te horen en kan ik niet verklaren hoe ze daar zijn beland. Voetstappen in het zand.
 
Een paleontoloog achterhaalt aan de hand van eeuwenoude fossielen hoe het verleden was, het heden is ontstaan en de toekomst kan worden. Zo bestudeer ik voetstappen. Sommige afdrukken geven ook na grondig onderzoek hun geheimen niet prijs. Anderen zijn kraakhelder, of lijken vreemd genoeg jonger dan mogelijk is. Heel onverwacht bezie ik soms met onnadenkende of vertwijfelde blik een eerder gevonden voetstap vanuit een nieuwe invalshoek. Dan slaat de twijfel toe, verwerf ik waardevolle inzichten of accepteer ik iets dat ik diep van binnen al lang wist.
 
Deze voetstappen bieden richtlijnen voor de naald van mijn kompas. Het is aan mij te ontdekken wat het belang van die voetstappen is. Niemand die mijn conclusies bevestigt, mijn vragen beantwoordt. Onkundig, zonder diploma, word ik op pad gestuurd. Hoe moet ik ze duiden? Wanneer weet ik dat een bevinding klopt? Soms keer ik terug met meer onzekerheden dan toen ik vertrok. En toch, ondanks de ogenschijnlijk onmogelijke opgave, ben ik dankbaar voor elke voetstap die ze naliet, voor elke voetstap die ik vind.