Lopend leren

Afgelopen weekend was het weer zover: het jaarlijkse geleidehondenweekend van de Oogvereniging vond plaats. Een weekend waarin baas en hond op een andere manier met elkaar bezig zijn dan tijdens het dagelijkse geleidewerk. Een weekend vol interessante workshops, wandelingen en ook niet onbelangrijk: een heleboel gezelligheid en leuke mensen. Een van de hoogtepunten is ieder jaar weer de puzzelwandeltocht. In kleine groepjes werden we het bos in gestuurd, gewapend met een routebeschrijving met informatie als “sla op de derde kruising linksaf”, “het pad wordt smaller en minder vlak” en “ga na het bankje linksaf”. Samenwerking met zowel de hond als met de andere groepsleden is hierbij van groot belang. Op zo’n manier een nieuwe omgeving verkennen is heerlijk. Minstens net zo leuk is het om dit avontuur met een jonge hond aan te gaan en te merken hoe we samen leren.

Wat is vertrouwd?

“Wat bekend is en daardoor geruststelt”, “eigen”, “bekend”, “veilig”. Allemaal definities van en synoniemen voor het woord “vertrouwd”. Wat de woordenboeken waaruit deze beschrijvingen afkomstig zijn echter niet vermelden, is dat twee dingen die elkaar uitsluiten, beide toch vertrouwd kunnen zijn.

 

Ondanks het feit dat we nog ontzettend veel over elkaar moesten en moeten leren, voelde Loni’s aanwezigheid vanaf dag één vertrouwd. Het was niet raar om met haar aan de riem naar buiten te lopen, om haar uit te laten, zelfs niet om haar het geleidetuig om te doen en samen op pad te gaan. En dat gevoel wordt met de dag sterker. Het is vertrouwd: het voelt als de normaalste zaak van de wereld.

 

Het was raar de eerste keer zonder Freaser weg te gaan. Een hele omschakeling om hem bij zijn nieuwe baasjes achter te laten en alleen te vertrekken. Dat ik al maanden wist dat dit moment zou komen en dat ik voor de volle honderd procent achter de gemaakte keuzes stond, doet er op zo’n moment niet toe.

 

Toen ik aan het eind van het volgende bezoek mijn spullen bij elkaar zocht, klaar om weer naar huis te gaan, bedacht ik hoe vertrouwd het nu al was Freaser daar te laten en met Loni weg te gaan. Op dat moment stak Freaser vol overgave zijn kop in Loni’s tuig en keek me hevig kwispelend aan. En opeens besefte ik dat het ook heel vertrouwd zou zijn als hij, weer vol energie, vastberaden aan mijn zijde zou lopen en me veilig zou leiden, zoals hij dat de afgelopen jaren deed.