Realistisch optimistisch: niets positiefs

 

“Ze vond haar plekje in mijn leven en in mijn hart, alsof ze daar stiekem al die tijd al was geweest” (augustus). “Het is vertrouwd: het voelt als de normaalste zaak van de wereld” (september). Zinnen uit eerdere blogs, vol vreugde over de ontdekkingstocht die ik samen met Loni, mijn nieuwe maatje en begeleidster, was aangegaan. Vol hoop voor de toekomst, een toekomst met haar. Maar nu is het november en vertellen die zinnen ineens over vervlogen dromen. Op 21 november is Loni’s carrière als geleidehond definitief beëindigd. Een logisch besluit, het enige mogelijke besluit, maar daardoor niet minder pijnlijk.

 

Loni is precies honderd dagen bij me geweest. Dat is veel te kort, extreem veel te kort. Eigenlijk was ik pas net begonnen met toekomstplannen maken. Zo ontzettend veel verwachtingen, dromen en plannen zijn ineens veranderd in onmogelijkheden. Ik zal nooit weten hoe ze zich zou gedragen op kantoor, of ik er in zou slagen haar te leren zwemmen, hoe onze band over een maand, over een jaar zou zijn.

Uit het nieuws, uit het hart?

MH17. Het vluchtnummer dat voor niemand extra uitleg vergt. 298 levens werden onverwacht gedoofd. Oneerlijk. Hard. Onvoorstelbaar. Ik gun het niemand. Ik zou het verdriet weg willen nemen, maar dat kan ik niet. Hoe verschrikkelijk ik het ook vind, toch is er een gedachte die zich steeds meer aan me opdringt: dit verdriet is niet van mij.

Hét moment

“En toen ik dat zag wist ik het: ik word danser.” Of: “Dat moment blijft me altijd bij, het was het begin van iets heel moois.” Het zijn zinnen uit overtuigende en inspirerende verhalen over momenten die een leven hebben vorm gegeven. De sprekers wisten toen al dat ze een moment beleefden dat voor hen van groot belang was. Het klinkt prachtig. Maar bij mij lijkt dit nooit zo te werken. Kinderen zijn vaak teleurgesteld als ze voor het eerst een landsgrens passeren en tot de ontdekking komen dat deze niet met een dikke lijn op de grond is aangegeven. Belangrijke momenten zijn voor mij net die streep: een verwachting die niet uitkomt. En als ik zeker weet wanneer het moment daar is, stelt het vaak maar weinig voor.

Lopend leren

Afgelopen weekend was het weer zover: het jaarlijkse geleidehondenweekend van de Oogvereniging vond plaats. Een weekend waarin baas en hond op een andere manier met elkaar bezig zijn dan tijdens het dagelijkse geleidewerk. Een weekend vol interessante workshops, wandelingen en ook niet onbelangrijk: een heleboel gezelligheid en leuke mensen. Een van de hoogtepunten is ieder jaar weer de puzzelwandeltocht. In kleine groepjes werden we het bos in gestuurd, gewapend met een routebeschrijving met informatie als “sla op de derde kruising linksaf”, “het pad wordt smaller en minder vlak” en “ga na het bankje linksaf”. Samenwerking met zowel de hond als met de andere groepsleden is hierbij van groot belang. Op zo’n manier een nieuwe omgeving verkennen is heerlijk. Minstens net zo leuk is het om dit avontuur met een jonge hond aan te gaan en te merken hoe we samen leren.

Wat is vertrouwd?

“Wat bekend is en daardoor geruststelt”, “eigen”, “bekend”, “veilig”. Allemaal definities van en synoniemen voor het woord “vertrouwd”. Wat de woordenboeken waaruit deze beschrijvingen afkomstig zijn echter niet vermelden, is dat twee dingen die elkaar uitsluiten, beide toch vertrouwd kunnen zijn.

 

Ondanks het feit dat we nog ontzettend veel over elkaar moesten en moeten leren, voelde Loni’s aanwezigheid vanaf dag één vertrouwd. Het was niet raar om met haar aan de riem naar buiten te lopen, om haar uit te laten, zelfs niet om haar het geleidetuig om te doen en samen op pad te gaan. En dat gevoel wordt met de dag sterker. Het is vertrouwd: het voelt als de normaalste zaak van de wereld.

 

Het was raar de eerste keer zonder Freaser weg te gaan. Een hele omschakeling om hem bij zijn nieuwe baasjes achter te laten en alleen te vertrekken. Dat ik al maanden wist dat dit moment zou komen en dat ik voor de volle honderd procent achter de gemaakte keuzes stond, doet er op zo’n moment niet toe.

 

Toen ik aan het eind van het volgende bezoek mijn spullen bij elkaar zocht, klaar om weer naar huis te gaan, bedacht ik hoe vertrouwd het nu al was Freaser daar te laten en met Loni weg te gaan. Op dat moment stak Freaser vol overgave zijn kop in Loni’s tuig en keek me hevig kwispelend aan. En opeens besefte ik dat het ook heel vertrouwd zou zijn als hij, weer vol energie, vastberaden aan mijn zijde zou lopen en me veilig zou leiden, zoals hij dat de afgelopen jaren deed.

De puber en de wijze oude man

Al weer ruim een maand geleden was het dan zover: mijn nieuwe geleidehond kwam mijn huis en leven binnen. Twee weken eerder was mijn vorige kanjer, trouwe geleidehond, steun en toeverlaat definitief naar zijn nieuwe baasjes verhuisd. Maanden leefde ik toe naar het moment dat de nog zo goed als onbekende hond zou komen. Ik bereidde me ook voor op het afscheid met Freaser.

Opbouwwerkzaamheden

Zoeken, vragen, bespreken, dromen. Reiken naar een toekomst die ik maar niet vast kan grijpen. Solliciteren. Wanneer zal ik eens iets anders te lezen krijgen dan een standaard afwijzingsmail? Zoeken naar een nieuwe woning. Hoe zou mijn toekomstige thuis eruit zien? Waar zou deze zijn? En moet ik gezien de tijdsdruk misschien genoegen nemen met minder? Wachten op een nieuwe geleidehond. Hoe zou hij of zij zijn? Ondeugend, koppig, actief? Zou ik blij zijn met de naam? Welk ras en welke kleur zou mijn nieuwe maatje hebben? Zoveel vragen en ontelbare mogelijkheden. Zo ontzettend veel, dat het dromen haast onmogelijk wordt.

 

Maar gelukkig maakten twee telefoontjes in de toekomst proberen te kijken weer mogelijk.

Wat zij niet zagen

“Wacht even.” Het machinelawaai stopt. Gelukkig, ze hebben me gezien. Een eindje voor mij op het smalle pad staan een aantal voertuigen en mannen die net nog fanatiek de begroeiing te lijf gingen. Alleen gewapend met een stok, alle geluiden overstemd door het machinegeweld zo’n onbekende, mogelijk gevaarlijke situatie binnenlopen leek me geen goed plan. Wat ben ik dan ook blij dat werklui meestal erg alert zijn op hun omgeving.

 

“Kan ik er veilig langs?” vraag ik voor de zekerheid. Het antwoord is bevestigend, maar zodra de man aanstalten maakt met me mee te lopen, fluit een collega hem terug. “Dat kan hij wel zoeken.” De ‘hij’ in deze zin is mijn hond, die alleen een halsband en een dun riempje van ruim een meter draagt. Na drieënhalve maand met een ‘gewone’ hond over straat te hebben gelopen, verbaast het me nog steeds. Blinde + hond = geleidehond. Blijkbaar was het toch niet Freasers opvallende tuig dat mensen de afgelopen jaren op zijn aanwezigheid attendeerde. Je kunt dus beter een kat als huisdier nemen als je wilt dat mensen je mogelijkheden goed inschatten, bedenk ik half geamuseerd. Ach, wat maakt het ook uit. De mannen zijn gestopt met hun werk en hoe dan ook op mij gefocust, dus ze grijpen vast wel in voor ik mezelf blauwe plekken bezorg.

Noord-Italië voor de blinde reiziger

Dus jij ziet niet zo best? En je hebt het toch in je hoofd gehaald naar Italië te gaan? Heel goed! Italië heeft je namelijk veel te bieden. Eeuwenoude kunstwerken, prachtige kerken en paleizen, traditionele pizza’s en overheerlijk ijs. En dat is nog maar het begin. Mijn reis door Noord-Italië was een reeks aan genietmomenten en unieke ervaringen. Wil ook jij naar Pisa, Florence en/of Venetië om cultuur te snuiven? Wie weet brengt deze pagina je dan op ideeën. Fijne reis!

Italiaanse flarden

“Wat heb jij eigenlijk aan reizen?” Deze vraag werd mij diverse keren gesteld als reactie op de mededeling dat ik naar Italië zou gaan. In tien dagen zou ik samen met een vriendin drie Italiaanse steden gaan verkennen. In eerste instantie vond ik de vraag logisch, passend bij de vele vragen die me worden gesteld. Daarna vroeg ik me vertwijfeld af of er voor sommigen dan echt niets anders is dan zicht. Of zou ik inderdaad zo weinig van het voor mij nog onbekende land mee gaan krijgen?

 

Ik loop met mijn armen gespreid. Mijn handen glijden langs vrij gladde, koude muren. Ze lopen rond en ik volg. Mijn voeten vinden de onregelmatige traptreden. Ze zijn niet vlak, maar scheef, misschien uitgesleten door de vele voeten die mij voorgingen. Hoger en hoger cirkel ik. Soms zijn de treden hoog, soms laag en ruim, haast alsof ik meer naar voren loop dan naar boven. Het is duidelijk: de toren van Pisa is echt scheef.

Boven aangekomen voel ik de frisse wind op mijn gezicht. Ik hoor geroezemoes van stemmen. Het heeft iets gezelligs. Ik hoor auto’s. Een paard die een wagen trekt en wiens belletje vrolijk klingelt. Getik en geklop van restoraties aan de kerk naast de toren. De stad Pisa strekt zich beneden mij uit.

Bestemming onbekend

Ik open de deur en stap naar buiten. Daar sta ik dan. Op het stoepje waar ik al zoveel middagen heb gestaan. Ik ben al zo vaak die deur uitgelopen, dat het routine zou moeten zijn. Een handeling die zonder nadenken wordt uitgevoerd. Maar vandaag ben ik me extreem bewust van de klik waarmee de deur achter me sluit.

 

Vier dagen per week, zevenenhalve maand lang bracht ik door in het pand achter me. Ik deed er ervaring op als tekstschrijver. Ik leerde over de kracht van woorden, over inleven in doelgroepen, over duidelijke taal en over schrappen. Ik ontdekte dat er een hele hoop meer achter een blad of campagne schuilt dan gedacht. Dat het kleinste detail een totaal andere reactie teweeg kan brengen. Ik zocht, las, schreef en herschreef. Ik interviewde allerlei mensen en kwam menig keer met een grote grijns op mijn gezicht uit zo’n gesprek, vol energie vanwege het enthousiasme van een volslagen onbekende.

Wedstrijd

Opgewekt loop ik de deur uit. Aan het eind van de straat blijf ik even staan en bedenk aan welke kant van de weg ik het best kan gaan lopen om de meeste zonnestralen te vangen. Tevreden merk ik even later op dat die missie aardig slaagt. Af en toe richt ik mijn gezicht naar boven voor wat bonuspunten. Vogelgezang begeleidt me op mijn weg. Opgewekte kreten en gelach van voornamelijk fietsers bevestigen het nog maar eens: het is een heerlijke dag.

 

Mijn stok maakt een zacht tikkend geluid op de stoeptegels. Het doorbreekt de geluiden van de lenteachtige dag en laat mijn glimlach soms veranderen in een geconcentreerde frons. Aandachtig luister ik naar voetstappen – die van passanten en die van mezelf. Ik probeer te peilen hoe ver ik van de weg en de struiken naast me loop. Af en toe laat ik mijn stok mijn vermoedens bevestigen. Ik zigzag om palen en onhandig geparkeerde auto’s heen. Vaak zet ik die manoeuvres al in voordat mijn stok met een harde tik kenbaar kan maken dat ik uit moet wijken. Ik maak er een sport van. En net zoals bij elke sport baart oefening kunst.

Tasten in het duister

Lopen en er 100% op vertrouwen dat er geen gevaar op de route ligt. Geen harde of scherpe objecten waaraan ik mijn hoofd kan stoten. Geen oneffenheden waardoor ik mijn voet zou kunnen verzwikken. Geen mensen die haast hebben en mij over het hoofd zien. Een onbekende ruimte binnenlopen en dankzij concrete aanwijzingen meteen mijn weg kunnen vinden. Wel zelf die onbekende weg mogen zoeken, maar niet hoeven te stuntelen. Koopwaar kunnen bewonderen zonder raar aangekeken te worden. Een vriendin een paar lelijke slippers tonen die zij niet al lang had zien liggen. Tegen iemand aanlopen en niet eerst een woedende blik krijgen voordat het begrip daagt. Mijn laatste beetje zicht verliezen en me daardoor alleen maar comfortabeler voelen. Onmogelijk? Een droomwereld? Voor even was het werkelijkheid. Voor even was ik volledig in mijn element. In een museum, dat wel.

Durven zien

Vol vertrouwen stap ik de bus uit. Ik ben op weg naar mijn werk, een route die ik vier keer per week afleg. En dat al een half jaar lang. Ik zou dit dan ook slaapwandelend kunnen doen, ware het niet dat er een paar onoverzichtelijke en drukke verkeerspunten op mijn pad komen. Alert zijn is dus geen overbodige luxe. Afgezien daarvan voelt het vooral als routinewerk, als het begin van tien zeer voorspelbare minuten. Maar niets is minder waar.

 

Mijn routine wordt onverwacht verstoord. “Jongedame!” klinkt het achter mij. Ik sta stil en kijk om, een vragende blik in mijn ogen. De man komt naar me toe en legt uit dat hij me verkeerd zag lopen. Verkeerd? Hoezo verkeerd? Wat verward hoor ik hem aan, maar ik sta toe dat hij met me meeloopt. Ik stond op het punt de busbaan over te steken en het gebruik van twee goede ogen sla ik zeker niet af.

Een goed begin ...

Schrijf een pakkend intro. Mijn docente journalistieke basisvaardigheden hamerde er een paar jaar geleden al op. En nog steeds hoor ik het overal. Originele woorden, onverwachte zinnen, prikkelende inhoud. Het moet de lezer de tekst in trekken. Met als doel dat niet alleen het intro, maar de gehele tekst gelezen wordt. Eitje, toch?

 

Als je nu nog leest, heb ik blijkbaar iets goed gedaan. Of ben je benieuwd hoeveel slechter deze tekst nog kan worden. Misschien ken je me wel en vind je daarom dat je (ondanks het intro) de rest van de tekst ook moet lezen. Welke reden voor jou ook geldt: welkom!