Hét moment

“En toen ik dat zag wist ik het: ik word danser.” Of: “Dat moment blijft me altijd bij, het was het begin van iets heel moois.” Het zijn zinnen uit overtuigende en inspirerende verhalen over momenten die een leven hebben vorm gegeven. De sprekers wisten toen al dat ze een moment beleefden dat voor hen van groot belang was. Het klinkt prachtig. Maar bij mij lijkt dit nooit zo te werken. Kinderen zijn vaak teleurgesteld als ze voor het eerst een landsgrens passeren en tot de ontdekking komen dat deze niet met een dikke lijn op de grond is aangegeven. Belangrijke momenten zijn voor mij net die streep: een verwachting die niet uitkomt. En als ik zeker weet wanneer het moment daar is, stelt het vaak maar weinig voor.

 

“Nou, geniet van de eerste avond in je nieuwe huis!” Met een klik sluit de deur achter de verhuisploeg. Ik aarzel even en plof dan genietend op mijn nieuwe bank. Mijn bank! In mijn fris geverfde, grote kamer. Reden voor een ontspannen privéfeestje, nietwaar? Nog geen halve minuut later spring ik al weer op en begin ik de laatste spullen uit de kratten te pakken. Fotolijstje hier, kaarsje daar. Ik loop door het huis alsof ik dat al tijden doe en zo voelt het ook. De grens tussen “onbekend gebouw vol mogelijkheden dat me nu nog een onwennig gevoel bezorgt” en “thuis, de plek waar ik mijn eigen gang kan gaan” heb ik blijkbaar al lang gepasseerd.

 

Een jaar eerder stond minstens net zo’n belangrijk moment al tijden gepland. Vol verwachting liep ik dan ook het kantoortje van mijn scriptiebegeleider binnen. Dit was het dan, de dag waarop ik zou horen of ik was afgestudeerd. Als hij de woorden zou spreken, zou ik niet langer student zijn, maar Master of arts. Ik zou voorgoed deel uitmaken van de alumni en, hopelijk niet al te lang, behoren tot de vele werkzoekende ex-studenten. Een moment waar ik vijf jaar naartoe had gewerkt. En toch kwam ik niet verder dan een niet zo intelligent “Nou, dat was het dan.” Waarop mijn begeleider zich geroepen voelde te vragen of ik het dan wel leuk had gehad.

 

Het moment dat ik mijn scriptie inleverde was net zo’n onvolmaakt moment. De enorme stapel papier in mijn handen, bladzijde na bladzijde vol eigen tekst, maakte me trots. Dit hele pak papier was toch maar mooi gevuld met mijn ideeën, met mijn moeizaam gevormde en weet ik hoe vaak herschreven zinnen. Maar het was nog niet hét moment, want misschien was het nog niet voldoende en was ik nog helemaal niet klaar. Nu was ik dat wel, maar het voelde – om in de taal van mijn studie te blijven – “anticlimactic”. Pas toen ik weken later met een goede vriendin met een etentje vierde dat we waren afgestudeerd, drong het een beetje door. Ongepland hadden we tijdens de maaltijd gesproken over leraren uit onze eerste studiejaren (wat leek dat lang geleden!), hilariteit in de collegezaal en ga zo maar door. We haalden herinneringen op als oude dametjes in plaats van meiden die vers uit de studiebanken kwamen. Maar hét moment, dat was al lang geweest.

 

Wanneer is het volgende moment dat mijn leven weer een nieuwe wending geeft of dat het begin vormt van een nieuwe periode? De kans is groot dat ik het onopgemerkt voorbij laat gaan, dus als jij wel oog hebt voor de grensborden, wijs me er dan even op.