donderdag 24 augustus 2017

Van het padje

Wilka’s riem om mijn nek, haar tuig over mijn schouder, taststok vooruit en daar gaan we weer. Op naar rondje nummer ... Tja, hoeveel zouden het er inmiddels zijn? Ik woon nu al drie jaar in deze wijk en dit bosje is zo’n beetje dagelijks kost, dus reken maar uit. In die jaren is er een hoop veranderd. Van een prima pad transformeerde het in een moeras, waarbij kniehoge laarzen geen overbodige luxe waren. Leuk hoor, die grote machines waarmee ze bomen kappen en het hout vervoeren. Ik wist echter al snel hoe ik de grootste waterplassen kon vermijden – en als ik dat even vergat, herinnerden Wilka’s gespetter of natte voeten mij daar wel aan. Langzaam maar zeker werd het pad begaanbaarder en troffen we naast andere loslopende honden ook weer loslopende ouderen. Nu zijn de paden zelfs gladgetrokken en hoef ik na een flinke regenbui niet zo meer op te letten. Mijn voeten vinden het echter maar raar dat het pad ineens niet meer doet wat ze verwachten. Ergens is dat strakke ook bijna saai, te onnatuurlijk in dit stukje wijknatuur rond de koeienwei.