zaterdag 28 mei 2016

Simone!: stijlvolle show, stressvolle tijd


De geur in theaterzalen is angstaanjagend. Verwachting en spanning van het publiek, artiesten die zich – al dan niet gespannen – in het zweet werken, schrik, verdriet, woede, ontlading, plezier. Avond na avond stapelt het zich op. De zaal ademt stress, intimiteit, heftige emoties. Een andere verklaring is er niet.
 
Al zolang ik haar ken, vindt Wilka theaterzalen spannend. Ze vliegt overeind bij applaus, hijgt, wil het liefst op schoot, kan haar draai niet vinden. Als de voorstelling zelf dan ook nog eng is, houdt ze het niet meer en laat ze van zich horen. En dat terwijl ze in de meest uiteenlopende situaties de rust zelve is. Zelfs na een wat pijnlijk onderzoek in de dierenkliniek schudt ze zich meteen uit, gaat met haar lijf opzettelijk tegen mijn voet liggen en ontspant, om kort daarna net zo makkelijk weer op die behandeltafel te stappen. Maar theaterzalen, die zijn doodeng.
 
Nog één test
Sinds het blafincident van begin dit jaar heeft Wilka geen voorstellingen meer bezocht. Destijds reageerde ze op een enge scène en dus wilde ik haar niet plagen met voorstellingen met harde muziek of onverwachte geluiden. Maar alleen Simone Kleinsma en een pianist op een toneel dat ook nog eens aan de andere kant van de zaal is, dat moet ze wel kunnen. Dit keer geen horror zoals bij Yentl en De Boer of een zaal vol harige collega’s zoals bij een congres van KNGF Geleidehonden. Als ze het dan nog niet waardeert, moet ik andere conclusies trekken.

donderdag 5 mei 2016

Zorgen in de chocoladefabriek


“Maar ondanks alles kon ik niet anders dan met Wilka meegaan. Als dat de eigenschap is van een kind dat nog droomt van een paradijs van snoep, dan hoop ik dat ik nooit volwassen word.” Zo eindigde ik mijn hoopvolle blog in januari 2015. Ik benoemde mijn toekomstige geleidehond Wilka tot mijn persoonlijke Willy Wonka, die mij ondanks ervaringen uit het verleden zonder veel moeite meekreeg op een nieuwe ontdekkingsreis. Freaser, Loni, Wilka. Driemaal is scheepsrecht, zegt men. En “ervaringen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst” is ook positief te interpreteren. Daarbij, statistisch gezien is de kans klein dat er weer iets misgaat: als je drie keer met een dobbelsteen gooit is de kans op verschillende cijfers immers groter dan dat je drie keer hetzelfde gooit. Het leven is echter geen simpele dobbelsteen of handig gebruikte zin. Je zou denken dat ik mijn lesje inmiddels wel zou hebben geleerd.