De wekker
gaat. Ik sta op, maak me klaar voor de dag, laat Wilka uit en geef haar eten.
In alle opzichten een heel normale dag, maar voor mij voelt hij speciaal.
Vandaag is dag 101 met Wilka. En hoewel 101 ook gewoon een leuk getal is, is
dat niet de reden dat ik waarde aan dit nummer hecht. De vorige dag 101 viel
ook op een woensdag, 29 oktober 2014. Dat was dag 101 met Loni en tevens de
laatste dag van onze samenwerking. Een dag die ik niet snel zal vergeten. Maar
ondanks dat het weer een woensdag is, lijken daar de overeenkomsten ook op te
houden. Deze dag 101 lijkt een hele normale, haast saaie dag te worden. En wat
kan dat soms fijn zijn!
Terwijl ik
dit schrijf, ligt Wilka aan mijn voeten onder de tafel. In mijn beleving een
typisch Loni-plekje: zij lag het liefst ergens in een hoekje of gaatje. Wilka
daarentegen lag de eerste tijd juist midden in de kamer. De laatste tijd ben ik
haar echter steeds vaker kwijt in huis. Dan blijkt dat ze weer een nieuw hoekje
ontdekt heeft waar ze lekker kan liggen. ’s Avonds ligt ze, net als Loni vorig
jaar, vaak languit met haar rug tegen de bank aan, het liefst in contact met
mijn been of voet. In 101 dagen heb ik Wilka al aardig leren kennen, al is onze
ontdekkingstocht nog lang niet klaar en eindigt deze ook misschien pas met haar
pensioen. Tijdens mijn instructie bij KNGF Geleidehonden omschreef ik Wilka als
een mix van Freaser en Loni. Ze toont haar karakter steeds meer aan me en is in
mijn hoofd al lang een uniek levend wezen. Toch zie ik naarmate de tijd
verstrijkt juist meer overeenkomsten tussen haar en haar voorgangers, in plaats
van minder.
