vrijdag 18 september 2015

Vertrouwen op een gestoorde kleuter


Voorzichtig zoeken mijn stok en schoenen de ondergrond af. Bladeren, stokjes, takken. Ik zet nog een paar stappen, maar sta weer stil als de takken me in het gezicht slaan. Ik draai me om en probeer een andere richting. Een boomstam blokkeert mijn weg. Zoekend tuur ik om me heen, maar ik zie slechts schaduwen. Shit.
 
Toen ik Wilka net ontmoette en nog maar kort met haar werkte, fluisterde ik soms dat ze wel wat saai was. Ik was Freaser gewend, een hond met een duidelijke mening en een hond met humor. Na een paar keer dezelfde route te hebben gelopen, had hij het wel gezien. Kwam er geen verandering, dan zorgde hij daar zelf wel voor. Hij vertikte het verder te lopen, probeerde uit alle macht een andere kant op te gaan, ‘vergat’ gelijkvloerse stoepjes aan te geven en ga zo maar door. Hij was zeer goed in protesteren en staken. Ook had hij een uitgesproken gevoel voor humor. Ik moet nog steeds lachen om de keer dat ik ineens warme lucht voelde en een duidelijke geur mijn neus binnendrong: ik lette even niet op en hij had me in de deuropening van de dierenwinkel geparkeerd. Het mooiste van alles: hij wist me soms het bloed onder de nagels vandaan te halen, maar alleen op bekend terrein.