Onze straat is doodstil op deze vroege ochtend in augustus. Na een beroerde nacht ben ook ik nog niet wakker. Gelukkig kan ik de weg naar mijn fysiotherapeut dromen. Geleidehond Esmee heeft heerlijk geslapen en is fit aan het werk. Zoals altijd draait ze op een bepaald punt voor me langs en trekt me naar de stoeprand. De stoep wordt smaller, dus steken we daar over. Slim als ze is kiest ze daarvoor de plek waar de stoep even hoog ligt als de straat. Dat dat vandaag niet kan omdat er een auto staat die ze wil omzeilen, en ze dus iets eerder van de stoep af wil, zal ze me hebben laten voelen. Maar dat soort subtiele aanwijzingen, waar ik normaal zo van geniet, dringen niet door de waas in mijn hoofd. Op de automatische piloot stap ik met haar mee van de stoep af. Met de nadruk op ‘af’. Krak!, klinkt het door de stille straat. Zo hoort een enkel niet te klinken. En zeker niet te voelen. Mijn fysiotherapeut, die ik lopend weet te bereiken, meldt me kalmpjes dat ik daar wel een paar weken zoet mee kan zijn. Fantastische timing, nog geen 24 uur voor we op wandelvakantie gaan.
