woensdag 18 februari 2015

Zij maakt het verschil


  • Tussen schappen vol voedingsmiddelen en mensen door zigzaggen, op weg naar een kassa die zich ‘ergens’ bevindt, terwijl de medewerker die mijn boodschappen voor me vond nog snel wat opzoekt. Rustig in de rij staan wachten als hij me weer bereikt.
  • Naar de bushalte lopen en pas halverwege bedenken dat het buiten donker is – en dat het feit dat ik nu helemaal niks meer zie me niet meer doet aarzelen onderweg.
  • Voor het eerst inkopen doen bij de groenteboer. Na een enkel commando de deur vinden. Niet onhandig hoeven zoeken waar de kraam van de buiten uitgestalde producten eindigt en de doorgang naar de deur begint. Meteen zeker weten aan welke kant de balie zich bevindt.
  • Op het perron op de trein staan wachten, terwijl de overstap tot voorkort onmogelijk krap leek. Want aan welke kant van de trap was ik nu weer uitgestapt? In het voorbijgaan snel inchecken en toch niet ingespannen hoeven luisteren waar die paal precies staat.
  • Ongepland naar het bos lopen, gewoon omdat de zon schijnt. Me niet eens afvragen of naar buiten gaan de inspanning wel waard is.
  • Me niet bezighouden met afspraken voor volgende maand, ook al moet ik naar de andere kant van het land. Tegen die tijd vraag ik hooguit om een globale routebeschrijving en verder zoek ik het ter plekke wel uit.
 
Zulke alledaagse dingen. Juist dat ze weer simpel zijn, maakt ze nu nog heel bijzonder. Ze zullen snel genoeg weer vanzelfsprekend zijn. En misschien is dat wel de grootste vrijheid. “Wat doet je geleidehond nou eigenlijk?” is een veelgehoorde vraag. Maar zoals De poema’s al lang wisten, schiet eigenlijk elk voorbeeld tekort.
 
Zo veel zangers, zo veel woorden
Het moet allemaal gezegd
Maar wat ze ook proberen
Geen vergelijking is terecht
Misschien is het wat simpel
Maar alles wat ik horen wil, is
Zij maakt het verschil
 
De poema’s - “Zij maakt het verschil”

maandag 9 februari 2015

Piepend de mist in


Het is harig, heeft vier poten en een lange staart en het piept. Ra ra ra, wat is dat? Nee, het is geen muis. Als ik met een muis van dat formaat zou komen aanzetten, zou ik binnen de kortste keren een gehoorapparaat nodig hebben vanwege al het gegil op straat. Al zou een blindengeleidemuis misschien wel een einde maken aan al die soms leuke, soms minder gewenste vertederde reacties. Nee, deze harige pieperd gaat door het leven met de naam Wilka.
 
Piepen. In de afgelopen jaren hebben mijn honden me aangeleerd dat dat geluid een staat van opperste paraatheid vereist. Ja, het Pavloveffect werkt ook prima andersom. Dus toen Wilka zaterdagochtend piepend voor mijn slaapkamerdeur rondhing, was de keus om mijn nog zo heerlijk warme bedje te verlaten snel gemaakt. Kort daarna stond ik nog half versuft buiten met een hond die blij haar behoefte deed, maar vooral zin leek te hebben in een wandelingetje en een flinke knuffel bij thuiskomst. Bedankt Wilka, ook goedemorgen.

zondag 1 februari 2015

Op weg met Wilka


 
Vlot haastte Wilka zich naar binnen. Ze lokaliseerde al snel de bak met speelgoed en binnen een mum van tijd was de vloer veranderd in een tapijt van knuffels. Alles moest even worden vastgehouden, maar veel werd ook weer van zich af geworpen. Even liep ze met Loni’s leeuw rond, maar al snel verkoos zij haar eigen drie favorietjes, waaronder een dolfijn. Even later lag ze tevreden op haar rug tussen de beestenbende.
 
We waren allebei moe, dus rustig aan doen klonk als een verstandig plan. Het enige dat ik haar deze avond wilde leren, was dat mijn slaapkamer verboden terrein was. Zo zou ik de deur open kunnen laten en haar vannacht kunnen horen, zonder dat ze zou denken dat ze bij mij mocht slapen. Dit aanleren was echter niet nodig. Terwijl ik mijn tas leegpakte, bleef Wilka zonder enige aanwijzing van mijn kant in de deuropening staan toekijken. Dat is makkelijk, dacht ik nog. Maar even later, toen de deurbel ging, bleek wel dat er nog genoeg andere leermomentjes zouden komen. De postbode stond voor de deur van het appartementencomplex en ineens was ik dus het huis uit. Al snel stond Wilka met haar voorpoten op de vensterbank om te zien waar ik was gebleven. Toen had ze ook in de gaten dat dit wel een handige houding was om te zien wie er allemaal langs het huis kwamen lopen.