Donor-negatief

Na jaren aarzelen zette ik vorig jaar de stap me aan te melden als bloeddonor. Tijdens mijn eerste bezoek leverde me dat meteen een hoop bloedgedoe op. Ook de tweede keer bleek mijn Hb-waarde te laag en kon ik onverrichter zake weer vertrekken. Over een aantal maanden zou ik nog een poging doen, spraken we af. Dat moment kwam vandaag. Drie keer is scheepsrecht, toch?

Brandgrens

Donderdagavond 21 februari. Koopavond in centrum Nijmegen. Mensen met tassen, gelach, geanimeerde gesprekken over sneakers en jurkjes. Maar ook degenen die het niet weten, kijken eens extra naar de straat.

 

Donderdagavond 21 februari. Achthonderd metalen plaatjes tussen de straatstenen. Bijna achthonderd namen. Van mensen die droomden, hoopten, vreesden, leefden. Mensen die stierven toen op 22 februari 1944 de bommen vielen.

Speurneus

 

We zijn er bijna. Wilka heeft er lekker de pas in, blij te bewegen na weer een kantoordag en verlangend naar haar avondeten. Ik vind het heerlijk, zo voortsnellen na bureaustoel, trein en bus. Dan ineens, als we het paadje naar het gebouw waarin ik woon inslaan, schiet Wilka naar voren. Iets heeft volledig haar aandacht. Hoewel ze netjes blijft werken, kan ze de verleiding niet weerstaan me gehaast mee te trekken. Ah, dit ken ik. Wilka heeft mijn vriend gezien.

Puppy

© Boeddha Productions

 

Vandaag wordt Wilka zes. Ze is één dag ouder dan gisteren, maar ik vind het helemaal niks. Zes, dat klinkt echt niet meer als een hond die net aan haar carrière begint. Zes, het gaat me veel te snel.

 

Lange tijd noemde ik Wilka kleuter. En ja, stuiteren kan ze nog steeds. Als een van haar favoriete mensen binnenkomt, zeker als ze diegene een tijdje niet heeft gezien. Als ze haar energie te lang heeft moeten opsparen en ze als een malle tussen de takken door racet. Als ze na een lange werkdag door het huis rent en enthousiast haar speeltje laat piepen en piepen. Of zich vol overgave laat meesleuren in een stoeipartijtje en zacht brommend in mijn handen bijt. Laatst nog wierp ze zich enthousiast op haar rug, om te ontdekken dat ze op een gladde helling lag te kronkelen. Angstig zag ze hoe de sloot steeds dichterbij kwam, om er met een laatste noodgreep overheen te springen.