MH17. Het
vluchtnummer dat voor niemand extra uitleg vergt. 298 levens werden onverwacht
gedoofd. Oneerlijk. Hard. Onvoorstelbaar. Ik gun het niemand. Ik zou het
verdriet weg willen nemen, maar dat kan ik niet. Hoe verschrikkelijk ik het ook
vind, toch is er een gedachte die zich steeds meer aan me opdringt: dit
verdriet is niet van mij.
Zodra mijn
wekkerradio me uit mijn slaap haalt, weet ik het: vandaag is het de dag van de
nationale herdenking. Elk uur vertelt de radio me dit opnieuw. In de middaguren
wordt dit nieuwsfeit aangevuld met emotionele soundbites. Gesnik, prachtige
dichtregels, treffende citaten. Ik luister, ik kan niet anders. Als ik ’s
avonds besluit naar het journaal te kijken, om te horen wat er vandaag nog meer
op deze wereld is gebeurd, moet ik eerst nogmaals een samenvatting van de
bijeenkomst bekijken. Een bijeenkomst die door de nabestaanden erg gewenst
lijkt te zijn. Een samenzijn waaruit zij kracht en steun kunnen putten. Dat gun
ik hen met heel mijn hart. Ik gun hen veel meer dan dat.
Gelukkig ben
ik een van de Nederlanders die geen dierbare is verloren op die dramatische 17
juli. Ik prijs mezelf gelukkig. Ik wil en kan me dan ook niet uitspreken tegen
alle aandacht die deze tragedie krijgt. Dit drama verdient dat. Maar ik kan de
nabestaanden niet helpen. Dat ik keer op keer het nieuws hoor, brengt hun
geliefden niet terug. En ik, ik moet vandaag het verdriet dragen van volslagen onbekenden.
Na het lange
verslag volgen nog wat korte nieuwsfragmenten. Tussen neus en lippen door wordt
genoemd hoe mensen ruw uit het leven zijn gerukt. Omgekomen bij een brand of
aanslag, in oorlogsgebieden, gewoon in hun Nederlandse huis. Ik krijg niet de
kans tot me door te laten dringen wat voor impact dat heeft op zo ontzettend
veel levens, want het volgende item is alweer begonnen. Weer een item dat de
dood aankondigt van naamloze mensen.
En dat is
nog maar het journaal. Hoeveel mensen zijn er alleen vandaag al overleden?
Hoeveel moeders, vaders, kinderen en vrienden zitten er nu huilend thuis, nog
nauwelijks beseffend welke leegte er vandaag is ontstaan? En morgen is er weer
zo’n dag. Ik denk aan de veelbesproken blog
van de leraar, die opschreef hoe niemand zich bekommerde om het meisje dat voor
de trein sprong. Een van de vele naamloze slachtoffers, die niet eens als
nummer het journaal haalde. Families die veroordeeld zijn tot een eeuwige
leegte in hun huis en hun hart. Nabestaanden met net zoveel pijn en verdriet
als die van de slachtoffers van de MH17. Maar zij zijn onzichtbaar. Zijn zij
dan van minder groot belang?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten