Opbouwwerkzaamheden

Zoeken, vragen, bespreken, dromen. Reiken naar een toekomst die ik maar niet vast kan grijpen. Solliciteren. Wanneer zal ik eens iets anders te lezen krijgen dan een standaard afwijzingsmail? Zoeken naar een nieuwe woning. Hoe zou mijn toekomstige thuis eruit zien? Waar zou deze zijn? En moet ik gezien de tijdsdruk misschien genoegen nemen met minder? Wachten op een nieuwe geleidehond. Hoe zou hij of zij zijn? Ondeugend, koppig, actief? Zou ik blij zijn met de naam? Welk ras en welke kleur zou mijn nieuwe maatje hebben? Zoveel vragen en ontelbare mogelijkheden. Zo ontzettend veel, dat het dromen haast onmogelijk wordt.

 

Maar gelukkig maakten twee telefoontjes in de toekomst proberen te kijken weer mogelijk. Eerst was daar de stem die meldde: “We hebben een hondje voor je.” Een dag later stond ze daar achter een deur te wachten. Zachte vacht en vrolijk voorkomen, zo stelde ze zich aan me voor. Ook uitdagend, knuffelig en levendig zijn woorden die na die ontmoeting aan haar naam zijn gaan kleven. Een naam, die me heel blij maakt. Tijdens de eerste wandeling met haar aan mijn zij proefde ik weer aan wat vrijheid betekent. Loni, half Duitse herder en half golden retriever, kreeg, zonder dat ze daar enig benul van heeft, een plaatsje in mijn toekomstdromen.

 

Vrij snel daarna kreeg ik bericht dat een woning die ik had bezichtigd, ook daadwerkelijk door mij gehuurd kon worden. Opeens kon ik gaan plannen. Wat moet er allemaal gebeuren? Welke meubels wil ik hebben? Hoe kom ik van het huis het beste waar ik zijn moet? Waar kan ik Loni uitlaten? Ik probeer te visualiseren hoe het huis eruit zal zien met nieuwe verf op de muren en vol met mijn eigen spullen, nieuw en vertrouwd. Ik faal.

 

Een huis inrichten, ik kijk er al naar uit. Van een degelijke maar vreemde plek een huis maken, waar ik me prettig voel. Waar ik me voor het eerst kan uitstrekken op een bank die daar groot genoeg voor is. Van waar ik binnen een paar minuten mijn hond los kan laten in het bos. Waar ik samen met Loni lekker buiten kan spelen en kan genieten van de zon. Waar ik ooit ’s ochtends zal vertrekken voor mijn eerste werkdag bij een nog onbekende werkgever. Waar ik me thuis voel.

 

Mijn nieuwe huis inrichten en de hond die op pad gaan weer een stuk vanzelfsprekender zal maken, van beide krijg ik energie. Maar dat is niet alles. Samen zijn zij meer. Voor het eerst sinds tijden voelt het weer alsof ik mijn toekomst aan het creëren ben. Geen ongrijpbare mogelijkheden meer, maar concrete zaken waar ik iets mee kan. Die ik kan beïnvloeden en die mij op hun beurt veranderen en aan het denken zetten. In de toekomst kijken is niet een gave die ik bezit. Maar wat is het fijn mijn toekomst verder op te bouwen.