Al weer ruim
een maand geleden was het dan zover: mijn nieuwe geleidehond kwam mijn huis en
leven binnen. Twee weken eerder was mijn vorige kanjer, trouwe geleidehond,
steun en toeverlaat definitief naar zijn nieuwe baasjes verhuisd. Maanden
leefde ik toe naar het moment dat de nog zo goed als onbekende hond zou komen.
Ik bereidde me ook voor op het afscheid met Freaser.
De uren
voordat Loni kwam, waren zenuwslopend. Ik appte vriendinnen - waarschijnlijk
tot vervelends toe - en liep onrustig heen en weer. En toen ging de bel. Ineens
was het dan zover. En al snel vielen alle spanning en zenuwen van me af.
Freaser kon eindelijk uitrusten en Loni, Loni was nog leuker dan ik me
herinnerde. Ze vond haar plekje in mijn leven en in mijn hart, alsof ze daar
stiekem al die tijd al was geweest.
Natuurlijk
gaat het niet allemaal vanzelf. Regelmatig snappen Loni en ik totaal niet wat
de ander nou wil. Of denk ik dat iets bij Loni hoort en ontdek ik later dat het
toch iets anders betekende. Zo liep ze hier de eerste week zodra ik opstond
rondjes door de kamer. Vrolijk kwispelend en met een speeltje in haar bek, dus
ik vond het wel gezellig. Inmiddels zijn alleen nog onverwachte of onbekende
zaken, zoals bezoek, reden tot langere tijd rondjes lopen. Wel een typisch
Loni-dingetje dus, maar met een hele andere betekenis. Wat is zo’n
ontdekkingstocht toch fascinerend. Ik kan niet wachten om te zien welke
geheimen ze nog meer tentoon zal spreiden.
Loni is altijd
vrolijk. Met zo’n metgezel wordt zelfs de saaiste route nog leuk. Daarbij weet
ze me goed bezig te houden. De eerste twee weken praatte ik de longen uit mijn
lijf. Zo hield ik constant contact met haar, wat haar hielp om haar
concentratie te behouden of, wat vaker aan de orde was, deze terug te krijgen.
Inmiddels kan ik mijn stem steeds langere periodes rust gunnen, al hebben we
nog een lange, lange weg te gaan en weet ze me keer op keer te verrassen met
nieuwe eigenaardigheden.
Maar wat is
het geweldig om deze kleine meid te zien groeien. Steeds vaker vang ik een
glimp op van de stabiele, volwassen hond die ze kan worden. Dan loopt ze zelfverzekerd
en in vlot tempo door en manoeuvreert ze ons soepeltjes tussen mensen, palen en
fietsen door. En dan ziet ze opeens een duif op de grond, een hond, iets
bewegen in de struiken of studenten op het sportveld en vergeet ze spontaan
waar ze eigenlijk mee bezig was. De zinnen “ohja, ik heb weer een jonge hond”
en “oh, dat doet ze dus ook” spoken regelmatig door mijn hoofd. Geamuseerd of
gefrustreerd, maar minstens zo vaak vol verbazing of bewondering.
En Freaser?
Die geniet van zijn pensioen en leek het eerst maar stom te vinden dat zijn
rust en nieuwe routine tijdens mijn bezoekjes werden verstoord door zo’n jonge,
enthousiaste hond. Wat moet je daar nou in vredesnaam mee? Daagt zij hem uit,
dan doet hij alsof zijn neus bloedt. Staat hij tegen haar te blaffen, bedelend
om een spelletje, keert ze hem haar rug toe. Maar dit weekend leek er dan
eindelijk verandering in te komen. Freaser boog zich voorover en stond
uitdagend voor haar, kont in de lucht. Al snel stond Loni in dezelfde speelse
houding tegenover hem te kwispelen. Zouden ze dan eindelijk? Even keken ze
elkaar aan en toen gebeurde het. Loni liet zich vallen en haar kop plofte op
haar poten. Daar lag ze dan, heerlijk ontspannen. Freaser stond beteuterd naar
haar te kijken, kont nog in de lucht.
Freaser is
gedurende de jaren al vaker omschreven als “een wijze hond”. Dat imago zet hij
graag een beetje kracht bij wanneer zijn jonge opvolgster in de buurt is. Loni
vindt soortgenoten maar wat interessant en laat tijdens het uitlaten dan ook
nog wel eens haar stem horen. Voor mij een van de vele uitdagingen die Loni me
biedt. Tijdens een gezamenlijke uitlaatronde is het weer raak. Tegen de tijd
dat Loni netjes naast me zit, realiseer ik me dat ik Freaser niet één keer heb
gehoord. Hij is best gevoelig voor blaffende honden en wil dan nog wel eens
laten horen dat ook hij heel goed “woef” kan zeggen. Maar nee, Freaser staat
keurig stilletjes te wachten tot de commotie voorbij is. Als ik daarna wil dat
Loni even netjes volgt, vergt dat nog wel wat vindingrijkheid. Ze wil eerst wel
eens weten of deze nieuwe baas dat wel echt bedoelt en of het wel echt nodig is
dat ze daar gehoor aan geeft. Snel vooruit lopen en snuffelen zijn zeker het
proberen waard. Freaser, die geen commando heeft gekregen, loopt inmiddels
strak naast zijn nieuwe baas. Wie beweert dat honden niet heel duidelijk een
punt kunnen maken, heeft het toch echt mis. Freaser heeft geen woorden nodig.
“Ik weet veel beter hoe het moet. Wat is die puber toch een aansteller en wat
moet ze nog een hoop leren.” Het straalt aan alle kanten van hem af. Het is
bijna bewonderingswaardig dat hij de hele diepe zucht voor zich weet te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten