Klusmee

31 maart kwam onze zoektocht dan echt ten einde en kregen we de sleutel van ons huis. Weinig zicht, net een nieuwe geleidehond en dan belanden op een nieuwe plek, dat vergt de nodige creativiteit.

 

De paaltjeskwestie

Toen ik Esmee kreeg, wist ik al dat ze al snel weer zou moeten verhuizen en waarheen. Ik wil graag zo snel mogelijk zelf mijn hond kunnen uitlaten en ons huis kunnen vinden, zodat ik in de klusperiode kan langsgaan wanneer ik wil. De route vanaf ons huis naar het bos heb ik een keer met mijn vriend gelopen, en kan ik dus in theorie alleen. Met stok, althans. Ik weet ook dat er een wat lastige situatie is met paaltjes op de hoeken van een kruising die wij moeten oversteken. Over de stoep lopen lijkt me krap, over straat en dan eerst terug naar de stoep, om vervolgens om te draaien om over te steken erg omslachtig. Esmee een beetje kennende heeft ook zij daar geen zin in, al zal ze het doen als ik er duidelijk om vraag. Midden op de kruising gaan staan is onveilig. Ik ben er nog niet uit hoe ik dit ga aanpakken, en besluit eerst maar eens te kijken wat Esmee doet. Mijn hond vertrouwen blijkt zoals zo vaak de beste optie. Zonder enige twijfel loodst ze me over de stoep langs de paaltjes en parkeert me keurig aan de stoeprand. Waarom ik dacht dat dat zo moeilijk was? Ik heb werkelijk geen idee.

 

Onze straat heeft op meerdere plekken smalle stoepen. Waar ik het best kan lopen, weet ik nog niet. En dus loop ik eerst aan de ene kant van de straat – en op Esmees initiatief een groot deel over straat – en daarna aan de andere kant. Ook daar is de stoep door takken en geparkeerde auto’s voor een groot deel te smal. Als we de keer erop weer naar de groenstrook lopen, blijkt hoe goed Esmee ervaringen onthoudt en conclusies trekt. Als de stoep te smal wordt, leidt ze me niet over straat tot we diezelfde stoep weer op kunnen, maar trekt ze me resoluut de weg over naar de bredere stoep aan de overkant. En ik maar denken dat ze door die afwisseling van breed genoeg en te smal de gemakkelijke weg zou kiezen en dan maar de hele weg over straat zou gaan lopen. Zonder toestemming oversteken is niet helemaal de bedoeling, maar ik prijs haar initiatief de hemel in. Inmiddels plant ze me vlak voor het te smal wordt zonder commando kordaat aan de stoeprand en steken we keurig van stoep naar stoep over.

 

Pavlovreactie

Haar nieuwe tuin is meteen favoriet: de keren dat we vanuit ons oude huis naar het nieuwe reizen, sprint ze meteen de kamer door en staat ze vol verwachting voor de achterdeur. Nu we er wonen heeft ze een pavlovreactie ontwikkeld op het geluid van de sleutel; ook al draaien we voor we naar bed gaan de deur op slot, Kruimeltje komt enthousiast aangehuppeld. Het kunstgras blijkt een ideale ondergrond om lekker op te rollebollen.

 

Hoewel ze net de eerste wenperiode bij mij heeft doorstaan, pakt ze de verhuizing goed op. De eerste nachten slaapt ze rustig in haar mand tussen alle kratten en dozen, tot er ruimte genoeg is om haar bedje een veilige plek te geven. Alle onrust tijdens het eerdere klussen is lastiger. Als ik druk boven bezig ben en zij beneden blijft met voor haar onbekenden, wacht ze piepend onderaan de trap. Maar ben ik in de buurt, vindt ze het allemaal even interessant. Geboeid staat ze met haar neus overal bovenop. Loop ik heen en weer om bijvoorbeeld schuurpapier te halen, loopt ze strak aan mijn zijde mee, alsof ze helpt dragen. De bijnaam die ze in haar tijd bij haar puppypleeggezin kreeg, toen ze nog door het leven ging als Usmee, kan dan ook niet passender zijn, dus gaat ze op die momenten ook bij ons door het leven als Klusmee.

 

Blauw gezocht

Esmee lijkt aardig te weten wat ze met al dat geklus aan moet. Ik vind het lastiger. Dit is ons huis, maar als het werk echt begint, ben ik mijn grip kwijt. Wie wat aan het doen is, waar alles staat, waar ik veilig kan lopen, ik weet het niet meer. Zelfs iets simpels als de harde werkers koffie brengen wordt een uitdaging. Waar hebben ze hun kopjes neergezet? Kan ik veilig naar de keuken zonder van alles om te schoppen? Helpen hulptroepen regelen kan ik wel, en met een vriendin vorm ik een prima team: ik met een sopje en schuurpapier langs de kozijnen, zij er met de verfkwast achteraan. Muren soppen heeft nog een voordeel: doordat ik alles aanraak, wordt het me duidelijker hoe ons huis in elkaar zit en waar bijvoorbeeld vensterbanken, lichtknoppen en stopcontacten zitten. Ook de keuken inrichten is wel aan mij besteed. Zo weet ik meteen waar alle spullen belanden en kan ik ze ook terugvinden. Door die orde in de chaos te mogen scheppen, wordt het ook weer mijn huis.

 

Kleuren uitzoeken doen mijn vriend en ik natuurlijk samen. Ik schreef eerder al eens dat ik tot mijn eigen verbazing goed mee kon denken over welke vloer zou passen. Datzelfde geldt voor de muren. Wit, graag, lekker licht past bij dit huis. Dat één bepaalde muur blauw moet zijn, weten we ook heel snel. Maar daarmee ben je er niet: wat zijn er veel tinten! Of een blauw neigt naar grijs of juist paars of groen, zie ik echt niet. En of het stiekem helemaal geen blauw is, ook lang niet altijd. Wat het best matcht met onder meer onze blauwe bank, laat ik dan ook aan mijn vriend over. De kleine kleurkaartjes die verfwinkels en bouwmarkten hebben, geven mij wel een indruk van hoe donker of fel een kleur is. Samen brengen we onze selectie terug naar twee. Hoe die kleuren uitpakken op een hele muur vinden we lastig inschatten. Ik krijg twee stukken oud behang, kleine blikjes tester en een verfroller in handen gedrukt. Kan ik toch nog verven. Ik zou het nooit op onze muren aandurven, maar het is leuk uit te proberen in hoeverre het op gevoel gaat. We hangen de stukken behang aan de muur en wanneer het ’s avonds donker wordt, blijft een van beide veel helderder. Keus gemaakt.

 

Ontdekkingstocht

De weg in huis vinden gaat snel. Hoe snel, is fascinerend. Als er steeds meer spullen hun nieuwe plek vinden, loop ik juist vaker ergens tegenaan. Tegen de stoelen die nu netjes onder de eettafel zijn geschoven, bijvoorbeeld. Nooit geweten dat ik op den duur zonder nadenken zo strak langs obstakels loop! Soms voel ik hoe ik ineens een bochtje maak, en bedenk ik dat ik om een doos aan het navigeren ben die er niet meer staat. Een paar dagen later is mijn automatische piloot bijgesteld.

 

Ook buiten valt veel te leren en de eerste routine voelt voor Esmee en mij al snel gewoon. Na de verhuizing duurt het dus niet lang of we gaan verder op ontdekkingstocht door de wijk. Lees: na drie dagen. Esmee gaat vol in de remmen voor stoeprandjes en kuilen en heeft duidelijk lol in de nieuwigheid. Was dit het hondje dat praktisch alle stoeprandjes oversloeg? De week erna moet ik nog twee keer terug naar mijn oude appartement om schoon te maken en de sleutel te overhandigen. Esmee verrast me opnieuw. Ik bespeur totaal geen extra enthousiasme of opluchting. En ze gaat net zo blij weer mee naar ons nieuwe huis. Waar ze is, lijkt haar weinig uit te maken. Als ze maar bij mij is. Dat ik nu een verdieping hoger slaap, en ook overdag weleens uit zicht ben, is voor haar de grootste schok.

 

Niet slaan

De meeste winkels zijn hier vlakbij. Maar waar zit welke? Esmee kan prima deuren zoeken, maar zo’n commando is lastig timen met al die winkels op een rij. Als ik met mijn vriend het dorp in ga, gaat Esmee mee. Soms aan de riem, zodat hij alle tijd heeft mij de situatie uit te leggen. Ik kies een paar winkels uit die ik verwacht snel nodig te hebben, en voel daar waar de ingang zit. Esmee onthoudt alles: de terugweg loopt ze de route al haast vanzelf, en de keer erop loopt ze zonder veel aanmoediging vrolijk naar die deur.

 

Nu we eindelijk in rustiger vaarwater zitten, betrap ik mezelf er soms op te denken dat ik Esmee wel ken. Onzin natuurlijk, en mooi dat dat zo is. Want samen groeien houdt nooit op. Bij de dierenarts kijk ik raar op wanneer de arts met een instrumentje aan komt zetten om Esmees oren te controleren, en zij kalm maar resoluut een rondje door de ruimte loopt. Oh, wacht, blijkbaar heb ik nu dan wel een stoerdere hond, maar geen hond meer die zomaar alles laat gebeuren. Misschien moet ik in actie komen. Haar roepen en haar zacht vasthouden blijkt voldoende. Het bijzonderste moment van de laatste tijd is misschien wel het verschil in reactie op mijn behandelingen in verschillende stoelen. Bij de tandarts volgt ze mijn opdracht om te blijven liggen keurig op, maar de assistente vertelt me dat ze me geen seconde uit het oog verliest. Als ik op mijn werk even mag ontspannen door een stoelmassage, ligt Esmee al gauw half op haar rug praktisch te slapen. Totdat de masseur de massage wil afronden door mijn rug te bekloppen. Haar ademhaling verandert; die komt overeind, heb ik nog net de tijd om te denken. En jawel, na slechts een paar klopjes staat Kruimeltje tussen ons in, haar neus tegen mijn hand, die ze vragend een lik geeft. Masseren is één ding, ‘slaan’ blijkbaar iets heel anders. De masseur laat haar kalm begaan en vindt het eerder ontroerend dan spannend. Zo lief, en eigenlijk ook best geruststellend, dat die kleine kruimel zo met mijn welzijn bezig is. En dat ze dan eerst op haar manier komt checken wat er is en niet rücksichtslos op de ‘boosdoener’ afvliegt, is toch ook wel prettig. Als ik van de stoel opsta, staat ze alweer vrolijk naar de dame te kwispelen.

 

We wonen hier nu twee maanden en voor Kruimeltje is dat blijkbaar lang genoeg om te ontdekken, wennen en zich te gaan vervelen. Leuk, alles zo dichtbij, maar daardoor zijn routes geregeld hetzelfde. Af en toe zoekt ze ineens haar grenzen op, maar tegen de tijd dat ik daar doelgericht mee aan de slag wil, is zij alweer klaar. Sorry Esmee, maar nee, ik ben nog steeds niet onder de indruk. Inmiddels ken ik diverse varianten om naar de groenstrook en het station te komen; app aanzetten die me vertelt welke straten ik tegenkom en proberen maar. De straten zijn vooralsnog vrij logisch en rechttoe rechtaan, de stoepen niet. Soms moeten we ineens een vreemde slinger maken om op een paadje te belanden, terwijl de stoep eerst nog iets doorloopt en dan ophoudt. Hoe ik dat weet? Doordat Esmee bijvoorbeeld als we van de andere kant komen en we wel handig uitkomen, ziet hoe het in elkaar zit en me de keer erop laat merken dat het ook vanaf de andere kant slimmer kan. Van station Arnhem naar het werk en terug lopen we niet meer altijd de route die we in februari trainden, maar soms dwars door de drukke winkelstraten. De eerste keer met een kleine omweg, omdat ik het laatste stukje niet goed genoeg meer in mijn hoofd had om mijn commando’s precies op de juiste momenten te geven en het meteen door te hebben wanneer we fout zaten. De terugweg wist ik wel, en ik heb inmiddels hoge verwachtingen van Esmees geheugen en wil tot meedenken. En ja hoor, de keer erop hadden we de situatie beide scherper, bevestigden en ondersteunden we elkaar en liepen we volgens plan. Binnenkort wil ik met iemand kijken hoe ik veilig vanaf mijn werk naar huis kan lopen. Mis ik dan mijn trein, of heb ik na een dag zitten behoefte aan beweging, kan ik op pad. Waarschijnlijk duurt het niet lang of Kruimeltje en ik gaan ook daar op zoek naar alternatieve routes. De zoektocht naar een huis mag dan klaar zijn, er is altijd wel weer een nieuwe ontdekkingstocht om aan te beginnen.