Geleidehond Esmee loopt ineens midden op straat, niet netjes aan de zijkant. En ook als de stoep vrij is. Het is zomer, maar ik heb niet het idee dat ze die in haar bol heeft en maar wat aanklooit. Maar wat dan wel? En nog belangrijker: wat doe ik eraan?
“Strek je arm. Houd je hand alsof je een glas vasthoudt en je niet wilt knoeien.” Ik volg de instructies op. “Zo?” Nog voor haar bevestiging goed en wel haar lippen verlaat, landt er iets op mijn hand. Plof. Bewonderend tuur ik naar de grijs-witte vlek. Wauw. Ik heb voor het eerst in mijn leven een uil op mijn hand.
Elk jaar komt een instructeur van KNGF Geleidehonden bij mij en mijn geleidehond langs. Tijdens dit nazorgbezoek kijkt die hoe het samen gaat en of de hond de zorg en beweging krijgt die die verdient. Als ik hulp of advies nodig heb, kan ik altijd bellen. Deze jaarlijkse bezoeken zijn ideaal om de kleine dingen te bespreken die geen spoed hebben, maar het leven wel leuker en makkelijker maken.
Als jij ergens naartoe wilt, spring je in de auto of op de fiets. Of je koopt een treinkaartje en als er nog plek is, zit jij morgen in het buitenland. Als je een beperking hebt, gaat dat vaak niet zomaar. Leven met een beperking betekent vaak vooruitplannen en geregeld aan lopen tegen de beperkingen van de maatschappij. Dan mopper ik thuis even over goedbedoelde betutteling, vriendelijke onwetendheid of onnodig ingewikkelde bureaucratie. Maar soms is het net even te veel, en legt iets zo duidelijk het verschil tussen mij en ‘de rest’ bloot, dat ik weerstand bied. Zoals nu.
Dinsdagmiddag, iets na vijven. Geleidehond Esmee en ik lopen het kantoor uit. Vanuit de wolken klinkt continu gerommel, maar wij lopen toch heerlijk in de zon door Arnhem. Trein in, vier minuten later trein weer uit. Of nou ja, nadat ik Esmee naar buiten moest trekken, terwijl ze normaal niet kan wachten tot de deuren open gaan. Want het regent zo hard dat zij liever doorrijdt.
Zeker weten dat we niet natregenen, of in het midden zitten? Even aarzelen we onder de punt van het doek dat deels boven het al aardig volgestroomde Openluchttheater de Goffert hangt. Dan schuiven we door; de wens voor mooi geluid overwint zonder veel strijd. Die keuze wordt niet afgestraft: de paar druppels die gedurende de avond vallen, mogen nét een buitje heten. Die leiden niet af van de twee dames op het podium, die ons onder de noemer ‘Alles is nog mogelijk’ met hun band meenemen door hun oeuvre van de afgelopen tien jaar. Of stiekem iets langer.
Gelukkig voor mijn stressniveau waren ze stil, maar mijn vriend zag ze vliegen: wespen. Wespen die wel erg graag in het slot van de poort bij ons Tsjechische vakantiehuisje kropen. Een poort waar de eigenaresse deze week niet hoefde te zijn; zij had haar eigen uitgang. Dus stuurden we haar een berichtje, puur ter info. De insecten vielen ons totaal niet lastig, maar dan was ze in ieder geval gewaarschuwd. Een meesterzet, zo bleek.
