Ijs dat
nooit smelt. Varen over een rivier van chocola. Een landschap van snoep. Voor
menig kind lijkt Willy Wonka’s chocoladefabriek op het paradijs. Ook ik was
betoverd door de geuren en beelden die Roald Dahl opriep. Nu is de magie
vervlogen, de betovering verdwenen. Nooit zal ik zo’n fabriek kunnen betreden.
En toch, als je goed zoekt, is die chocoladefabriek overal.
Eind deze
maand begint de training met mijn derde geleidehond Wilka. In mijn familie
staat ze al bekend als “het chocoladehondje”. Milka hoeft voorlopig in dit deel
van het land weinig meer aan marketing te doen. Zelf had ik een associatie met
een hele andere, maar net zo zoete naam: Willy Wonka. Ook die associatie kwam
door haar naam, niet door Wilka’s karakter of mijn ervaringen. Want waar ik de
dagen na de kennismaking met Loni alleen maar liep te stralen en al plannen
maakte voor de mooie jaren die we samen zouden hebben, miste nu de euforie.
Om Wilka zo
goed mogelijk aan me voor te stellen, kreeg ze haar tuig om en liepen we voor
het eerst zij aan zij over straat. Een heerlijke ervaring, ook al voelde het
allemaal wat ‘ingewikkeld’. Ja, Wilka was leuk, dat was me al wel duidelijk.
Lief, knuffelig, nieuwsgierig... Wat wilde ik nog meer? Maar ergens was een
mechanisme in werking getreden dat ook wel “zelfbescherming” heet.
We sloegen
bochten om, staken straten over, slalomden tussen obstakels door. Plotseling
vroeg Wilka’s trainster of het klopte dat ik Wilka al vertrouwde. Toen gingen
mijn gedachten ineens heel snel. Klopte dat? Nu al? Zelfs nu? Verbluft moest ik
toegeven dat ze gelijk had. Anders zou ik nooit zo ontspannen aan het lopen
zijn, Wilka zo goed mogelijk volgend. Ik had niet besloten om dat te doen. Ik
had niet eens echt beseft dat ik het deed. Even had ik alles losgelaten, alle
ingewikkelde gedachten en overdenkingen. Ik liep gewoon. Het was misschien niet
het geluksmoment van een paar maanden eerder, maar weer ervaren hoe gemakkelijk
het kan zijn om over straat te gaan is fantastisch. En dan was dit niet zomaar
een willekeurige hond, maar mijn toekomstige maatje, die haar stinkende best
aan het doen was mij veilig mee te nemen. Ze maakte contact, was duidelijk in
wat ze wilde, vroeg zelf om hulp als ze het even lastig vond en hield er lekker
de pas in. Hoe kon ik dan eigenlijk anders dan mijn vertrouwen geven?
Juist daarom
kan ik niet wachten tot de training met Wilka begint. Ik vermoed dat het vanaf
dat moment, als we gewoon samen op pad kunnen gaan, een stuk minder ingewikkeld
zal zijn. Niet denken, maar doen. Net als Sjakie dat avontuur aangaan, met mijn
eigen Wil(ly Won)ka op ontdekkingsreis. Dit keer geen reisdoelen, geen grootse
plannen. Maar doet dat er toe? Ik heb al zo vaak gehoord en gelezen dat het
gaat om de weg, niet om de bestemming. En wat er ook gebeurt, Wilka gaat ooit
met pensioen. Dat niemand kan vertellen wanneer dat moment zal komen, hoeft mij
niet te worden uitgelegd. Maar pensioen is niet het doel. En bij een
ontdekkingsreis, of het nu door een chocoladefabriek is of niet, hoort nou
eenmaal altijd een stukje onzekerheid.
Toen ik Loni
had ontmoet, kreeg ze meteen een uitgebreide beschrijving op Facebook, waarin
ik vermeldde hoe blij en trots ik was met haar te mogen gaan werken. Wilka
kreeg dit niet. De ontmoeting met haar beschreef ik als “hoopvol”. Het
afgelopen jaar is maar al te duidelijk geworden hoe onverwacht alles totaal kan
veranderen. Maar ondanks alles kon ik niet anders dan met Wilka meegaan. Als
dat de eigenschap is van een kind dat nog droomt van een paradijs van snoep,
dan hoop ik dat ik nooit volwassen word.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten