Wilka en de natuurontdekkersclub

“Drink je dan ook met een rietje?” “Wat doe je als je hond ziek is?” “Zou je naar een museum willen waar je kunt ervaren hoe het is om te zien?” Zomaar wat vragen die me tijdens voorlichtingen zijn gesteld. Sinds 2011 ben ik ambassadeur voor KNGF Geleidehonden. Dat betekent dat ik samen met mijn geleidehond op pad mag om onder meer op scholen, beurzen en verenigingen te vertellen over de bijzondere taak van mijn hond. Uiteraard komt dan ook blind zijn veelvuldig aan bod. Twee uitspraken zijn in mijn geheugen gegrift. Een basisschoolleerling ontroerde me door te concluderen: “Je kunt zien dat jullie heel veel van elkaar houden.” En na ruim een uur over mijn beperking te hebben gepraat met toekomstige medewerkers in de zorg besloot een student: “Ik vergat soms gewoon dat je blind bent.” Missie geslaagd. Onverwachte vragen, intrigerende gedachten, een geniale zet van mijn hond. Iedere voorlichting is uniek. Zo ook de ochtend bij de natuurontdekkersclub van JAMO Natuurbeleving in Malden.

 

Een kleine groep kinderen en een aantal ouders verzamelen zich rond een picknicktafel. Ze luisteren, denken mee en stellen vragen. Ik vertel het verhaal van mij en Wilka. Het verhaal van een klein pupje dat door goede zorg en training uitgroeide tot de hond die ze nu zien en het verhaal van het meisje dat dankzij haar hond haar eigen ding durft te doen. Via ervaringen en grappige anekdotes probeer ik belangrijke zaken over te brengen. Waarom het zo gevaarlijk is een opgeheven witte stok te negeren, bijvoorbeeld. Of wat Wilka zo knap maakt en waar ze me juist niet mee kan helpen.

 

Kinderen in de buitenlucht, daar hoort natuurlijk ook actie bij. Ik ben blij verrast met de spelletjes die zijn voorbereid. Giechelend leiden de kinderen hun groepsgenoten, die netjes hun ogen sluiten, om pylonen heen. De pret barst pas echt los als een geblinddoekt kind, de ‘vleermuis’, probeert zijn groepsgenootjes af te tikken door te luisteren waar hun stemmen vandaan komen. Het gaat hen verrassend goed af.

 

Luisteren, zien en zelf ervaren zetten duidelijk aan tot nadenken. Een paar van de belangrijkste concepten hoef ik deze groep echter niet uit te leggen. Terwijl ik mijn verhaal sta te doen, houdt Wilka haar omgeving alert in de gaten. Voor haar moet De Heemtuin eruitzien als ideaal raceterrein. Soms worden alle prikkels – mensen die aan het werk zijn, andere honden, ontelbare geurtjes - haar even te veel en begint ze te blaffen. Ook laat ze piepend als een herder weten dat ze dolgraag wil meespelen met de kinderen. Als reactie krijg ik complimenten over hoe goed ze naar me luistert wanneer ik haar aandacht trek. Dat Wilka naast een goede helper ook gewoon een dier is, is voor deze kinderen net zo helder als dat in de herfst het bos vol bladeren ligt. Ook behulpzaamheid is deze groep niet vreemd. Als ik in de pauze Wilka even laat ontladen door een stoeipartijtje, glijdt ongemerkt mijn herkenningsstokje uit mijn jaszak. Dit wordt me onmiddellijk gemeld, wat me een onhandige zoektocht bespaart. Ook mijn beker drinken wordt me in de hand gegeven. Ouders van Nederland, stuur uw kinderen de natuur in. De belangrijke inzichten liggen er voor het oprapen.

 

Je bent een natuurclub of je bent het niet en dus trekken we het bos in. Even lijkt Wilka te hopen dat ze net als anders mag dollen, maar al snel stort ze zich vol overgave op haar werk. Nieuw, onvoorspelbaar terrein vol obstakels, feest! Af en toe een piepende stuiterbal, maar zelfs in het bos een onverstoorbare werker. Waarom een hond in tuig met rust gelaten moet worden, hoef ik nauwelijks nog te vertellen. Ze loodst me keurig tussen de bomen door, houdt in voor oneffenheden en stopt voor afstapjes. Als ze opzij kijkt en tempo inhoudt weet ik genoeg. Na een aanmoediging van mijn kant duikt ze enthousiast het zijpad in. Onbewust demonstreren we hoe wederzijds begrip en vertrouwen tussen baas en hond bepalend zijn voor de kwaliteit van het geleidewerk. Samenwerken, het blijft genieten. Horen hoe Wilka’s vakmanschap wordt bewonderd ook.

 

De ochtend wordt afgesloten met een laatste spelletje. De kinderen strijden fanatiek om een knuffelpup met KNGF-dekje om. Dat Wilka indruk heeft gemaakt blijkt wel als de pup – zwart, uiteraard – spontaan “Wilka” wordt gedoopt.

 

De grote Wilka is moe van alle indrukken en valt thuis meteen in slaap. Ik ben trots op hoe ze haar vuurdoop als ambassadeur heeft doorstaan. Vandaag zie ik ook duidelijk hoe ze mentaal is gegroeid, want na een uurtje bijkomen is ze alweer klaar voor actie. Sterker nog, uitdagend werk smaakt naar meer. Wanneer ik die middag in de trein richting de Achterhoek zit, komt ze meerdere keren met haar voorpoten op mijn benen staan om verlangend uit het raam te kijken. Als ze dan bij een station niet eens uit mag stappen, wordt er zelfs voor het eerst in de trein gepiept. Tja, mentaal groeien is wat anders dan alle kleuterstreken vergeten. We bereiken onze bestemming in recordtijd; ze loopt nog vlotter dan anders en de super strakke, efficiënte manier waarop ze voor stoepranden remt heb ik nog niet vaak gezien. Terwijl we door de straten snellen geniet ik na van de ontmoeting met deze inzichtvolle natuurontdekkers. Voorlichting geven, het blijft een inspirerende bezigheid.