Sterk

Ik krijg het steeds te horen

Zo vaak dat ik nu merk

Het echt niet meer te snappen

Dat rare woordje: sterk

Laat ik dingen liggen

Slechts hersens aan het werk

Neem je tijd, het is genoeg

Sterk

Bezig met mijn toekomst

Plannen, actie, werk

Heel goed dat je doorgaat

Sterk

En rolt daar een druppel

Die ik niet beperk

Laat maar gaan, het hoort erbij

Sterk

 

Een goedmoedig woordje

Ingekapselde kritiek

Want hoe kan zij nou lachen

En maakt het heden haar niet ziek?

Ik hoef niet hard te schreeuwen

Niet dramatisch doen op straat

Geen uithangbord dat meedeelt

Hoe het met me gaat

Ik hoef niks te bewijzen

Voel soms toch dat ik faal

Mijn glimlach vlot veroordeeld

Woorden gewogen, allemaal

Geen harnas, schild, of masker

Ergens is het er altijd

Dat almaar zichtbaar dragen

Vergroot toch slechts de strijd

 

Sterk, wat houdt dat in dan?

Leg het uit, ik snap het niet

Is het soms niet voelen

Of juist stukgaan van verdriet?

Is het niet meer willen

De tijd stil laten staan

Of doen alsof ‘t gewoon is

Hardnekkig verdergaan?

Is het buigen, maar niet breken

Of barsten laten zien?

Is het open wonden tonen

Leven met littekens misschien?

Als een boom die zwiepend

Toch in de storm blijft staan

Of groot en onbewogen

De tijd voorbij laat gaan

Als beide dan kracht tonen

Wat is dan het verschil

Tussen sterk zijn of zwakte

Tussen het lot en eigen wil?

 

Sterk, het klinkt als een prestatie

Als teken van succes

Maar het is geen uitkomst

Van een harde levensles

Het heet niet sterk, het is geen keus

Niks schokkends dat ik geef

Mijn enige prestatie

Ik adem nog, ik leef