Lekker op
vakantie, een nationale ramp, een simpel kopje koffie: in hun voorstelling Alles eromheen stellen de cabaretiers Van der Laan en Woe dat al snel wordt
vergeten waar
het om gaat. De kern verdwijnt onder een flinke lading bijzaken en
hysterie. Of nee, de heren stellen eigenlijk helemaal niets. Noem het een
spiegel voorhouden, noem het aanzetten tot nadenken, noem het een avondje
heerlijk lachen en loslaten. Wat je er verder van denkt of mee doet, dat mag je
helemaal zelf weten. Ik houd ervan.
Show, don’t
tell. Die les van mijn docente journalistiek staat diep in mijn geheugen
gegrift. Van der Laan en Woe beheersen dit op een manier waar ik alleen nog
maar van kan dromen. Met muziek, sketches en hilarische, stiekem herkenbare
typetjes zetten ze niet alleen aan tot lachen, maar ook tot nadenken. “Dat een
bezoeker van de voorstelling zich in zijn opvattingen niet alleen voelt staan
lijkt [Van der Laan] troostend. Dat zou mooi zijn”, meldt een interessant artikel
in het NRC. Hij slaat hiermee de spijker op zijn kop: dat lukt hen en dat ís
ook fijn. Maar hoewel de ideeën van de heren (tot op zekere hoogte) uit hun
voorstelling spreken en ik me hierin grotendeels kan vinden, is het niet een
avondje alleen instemmend knikken of dom lachen om de gekkigheden van anderen.
Prikkelend, dat is het best passende woord; preken komt in hun woordenboek niet
voor.
De
voorstelling kent vele lagen, die vermoed ik pas na meerdere keren kijken allemaal
zichtbaar worden. Ik wil weten wat ik heb gemist. En dat weten zal voor mij
geen afbreuk doen aan de voorstelling. In tegendeel. Zien hoe ingenieus het
bouwwerk in elkaar zit, een ingewikkelde constructie waardoor het staat als een
huis, benadrukt slechts het vakmanschap.
Want
vakmanschap, dat is het. Over elk zinnetje is nagedacht. Nooit eerder zat een
show zo snel in mijn hoofd. Herhalingen vallen meteen op hun plaats. Die verder
uitspelen is niet eens echt nodig: na één goedgekozen woordje wordt een eerdere
scène meteen weer naar voren gehaald. Ze kennen hun publiek, dat is duidelijk.
Gelukkig maken ze met die kennis geen voorstelling waarbij je rustig achterover
kunt leunen omdat alles je wordt aangereikt. Nee, ze slepen je mee en houden je
actief. Zelf nog wat werk mogen doen maakt dat de voorstelling nog dieper gaat
zitten. Dagen later zit mijn hoofd nog vol zinnetjes, situaties, redeneringen
van typetjes en vooral flarden muziek. Die ik net niet goed genoeg ken om hard
uit mijn hoofd weg te zingen. Ik heb nog geluk dat ik geen koffie lust, want ik
weet niet of ik die de eerste tijd zo nonchalant zou kunnen halen als voorheen.
Don’t tell,
dat is ook wat ik hier ga doen. Interpretaties, ideeën van de heren zelf, ik
vind ze reuze interessant. Maar dan wel achteraf. Je onwetend laten meevoeren
is in dit geval het beste recept voor een heerlijke avond theater: niet weten
waar een scène naartoe gaat, op het verkeerde been worden gezet en vooral heel
veel lachen. Met die woorden zul je het moeten doen, want “het gaat om de
beleving!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten