Individudag

“Mag ik van de roodharigen de blinde? En van de rolstoelers de WW’er? Kwartet!” Het banenspel wordt steeds makkelijker. Verzamel een paar medewerkers met uitkeringen en de subsidies stromen binnen. Of diegene vervolgens goed zijn werk doet, ach, wat maakt dat nog uit?

 

Een blinde buschauffeur. Volgens de systemen van de gemeente Utrecht geen enkel probleem. En dat terwijl een beperking nog steeds vaak reden tot afwijzing is. Mogelijkheden zien is zo eenvoudig nog niet bij een confrontatie met het onbekende. Bedrijven worden door regels aangemoedigd voorbij de beperking te kijken, maar lijken vooral de achterliggende subsidies te zien. Mensen afwijzen omdat ze niet in een bepaald hokje passen, mensen aannemen omdat ze dat wel doen; een logisch gevolg. De beperking wordt niet meer opgemerkt, meldt De Monitor. Geen reden tot feest, want nu zien ze slechts verschillen in uitkering. Mensen worden nog dieper hun hokje in geschopt en als er geen passend hokje voor hen is, dan grijpen ze dubbel mis: geen regeling die bedrijven stimuleert hen aan te nemen, maar ook geen oog voor het feit dat zij op de werkvloer andere zaken nodig hebben dan de meerderheid. Wel problemen, geen subsidie. Wat heeft zo iemand dan nog te bieden wat moeite doen waard is?

 

Dezelfde soort discussie over eerlijke kansen en regelgeving laaide weer op rond Internationale Vrouwendag. Meningen waren niet van de lucht. Vrouwen moeten meer ambitie tonen, werd gezegd. Dat glazen plafond kan niet kapot als zij veel parttime blijven werken. Dus vrouwen die niet naar de top willen, zijn schuldig? Bedrijven moeten verplicht meer vrouwen aannemen, wordt al snel geroepen. Ja, want het is zoveel beter om een vrouw aan te nemen omdat het moet dan een man die de functie bekwamer zou vervullen. Nog meer nietszeggende kenmerken waar sollicitanten op worden beoordeeld. Ik dacht - heel naïef - dat het er juist niet toe doet of je man of vrouw bent.

 

Een divers medewerkersbestand en voor alle groepen kans op werk, dat is het streven. Misschien moet er dan ook maar een quotum voor oog- en haarkleur komen. Haarkleur zegt immers net zoveel over mij als het feit dat ik vrouw en blind ben. De wetenschap kan op basis van uiterlijke kenmerken ook vast de grootste kans op werkeloosheid voorspellen. “Sorry mevrouw, maar het quotum met uw haarkleur is bereikt. We wensen u veel succes bij uw verdere zoektocht naar een baan.” Hoe lang nog voordat zoiets in een afwijzing staat?

 

Sommige stereotypes zijn ontstaan omdat ze voor de meerderheid kloppen. Ze zijn handig, grappig, herkenbaar. En wetten moeten uiteraard ergens worden begrensd. Maar wat als we de labels afschaffen en alleen mensen zien? Mensen met een iets anders werkend lijf. Mensen met allemaal eigen wensen, dromen, talenten. Mensen die soms andere dingen op de werkvloer nodig hebben dan de meerderheid. En als we dan toch bezig zijn: laten we reëel zijn over hun mogelijkheden.

 

Internationale Vrouwendag. De Dag van de Witte Stok. Er zijn er al zoveel, dat eentje extra ook niet meer uitmaakt. Ik pleit voor Individudag. Op die dag kijken we naar kwaliteiten, naar kansen en doen we moeite om iedereen zijn potentieel te laten benutten. We zijn niet verwonderd een vrouwelijke directeur te treffen, of een secretaresse in een rolstoel, omdat het er totaal niet toe doet, omdat het niet bijzonder is. Je moet werken om je doel te bereiken en tonen wat je te bieden hebt. Je wordt niet weerhouden door iets waarvan de maatschappij vindt dat het je beperkt, of beperkt door goedbedoelde regels. Oh, en je hoeft niet bang te zijn dat je de datum op de kalender met al die dagen gaat vergeten, want Individudag, dat is het 365 dagen per jaar.