“I know I know, life is not always
easy. I know a way for you and I to be born again.” Dat eerste hoeft
niemand me meer uit te leggen. Juist daarom is het zo fijn dat VanVelzen en The Hibby GB’s tijdens hun
theatertour Call It Luck hun manier
met het grote publiek – met mij – delen. Geen arts had een beter medicijn kunnen
voorschrijven om me na een pittige week weer moed te geven. Muziek, wat is het
toch een wonderlijk mooi iets.
Vier
Nederlandse mannen en drie Keniaanse vrouwen op één podium. Hoewel ze samen met
het publiek lachen om culturele gekkigheden en verschillen, wordt het geen
avond van tegenstellingen. In tegendeel. Wat ik zie is een groep enthousiaste,
ontzettend muzikale mensen die vol vreugde hun muziek met de zaal delen. En de
zaal geeft terug. Ik zit tussen de mensen en voel hoe de energie van de artiesten
al snel overslaat op het publiek. Hoewel er hier en daar wat licht protest
klinkt als we worden opgeroepen mee te doen, staat iedereen binnen een mum van
tijd te klappen en swingen.
Muziek als
brug tussen mensen. Het klinkt idealistisch, maar het werkt overduidelijk. Bedoeld
of onbedoeld maakt VanVelzen dat we ons in één klap allemaal Achterhoeker
voelen. Een ietwat dubieus lied schalt door de zaal en de band maakt kennis met
de humor en nuchterheid van mijn geboortestreek. Een inside joke kan
buitensluiten, maar door een lied en de bijbehorende hilariteit samen te delen,
gebeurt juist het omgekeerde. En net als hun instrumenten, bespelen ze ook het
publiek moeiteloos.
Hoe muziek
mensen tot elkaar kan brengen, blijkt ook uit de ervaringen die VanVelzen in
Kenia en Congo opdeed. Ook al ken ik veel van wat hij vertelt al uit interviews
op radio en tv, het blijven inspirerende verhalen over veerkracht, positiviteit
en de bijzondere kracht van samen zingen en spelen. Toch ben ik het meest onder
de indruk wanneer de zeven muzikanten via hun muziek spreken.
Het leven is
niet altijd makkelijk of leuk. Daar kun je tegen vechten door koppig het
tegenovergestelde te beweren, maar dat is niet mijn manier. Pijn niet ontkennen
en ondanks dat – of soms misschien zelfs dankzij dat – de mooie momenten
blijven zien. Daar vind ik
mijn kracht. “Until the darkest days are gone, we’ll carry on” en “When you’ve
lost what you’ve loved, there’s still a way to pick yourself up.” De
afgelopen tijd heb ik mezelf regelmatig een dosis VanVelzen toegediend. Die
muziek liet me steeds weer voelen dat de moed om door te gaan dichterbij is dan
het lijkt; namelijk al opgesloten in mezelf.
Studio-opnames
zijn fijn, maar niets is zo krachtig als in een zaal zitten (of staan) en
voelen hoe de energie vloeit. Ik laat me meevoeren op de klanken van de band en
zangeressen en laat even alles los. Niet omdat ik word overweldigd, maar omdat
de muziek me uitnodigt te delen in hun vreugde. Dan maakt het niet uit dat
iedereen een ander verhaal met zich meedraagt, dat iedereen iets anders in de
teksten vindt. Samen delen door muziek, het is een andere manier van begrijpen.
Zelfs
wanneer VanVelzen met zijn laatste lied regelrecht mijn verdriet raakt, is dat
oké. Ook dat mag er zijn, zonder dat ik iets hoef uit te leggen. Muziek vraagt
niks dat je niet wilt geven. Het geeft wel veel, als je wilt ontvangen. Ik hoop
dat ik de energie waarmee ik de zaal verlaat nog een tijd vast kan houden. En
nog meer hoop ik dat de band snel weer in de theaters staat, zodat ik terug kan
voor een herhaalrecept.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten