Mijn achtvoetige leraar

Hij leerde me over vertrouwen op een ander, zelfvertrouwen en hoe die twee elkaar kunnen versterken. Over humor, samenwerken, onzekerheid, doorzetten, zelfreflectie, vriendschap. Zo’n tweeënhalf jaar geleden ging hij met pensioen. Destijds heel verdrietig, nu hebben we allebei al lang en breed vrede met onze nieuwe leefomstandigheden. En meer dan dat. Maar nu hij weer even onder mijn dak woont, merk ik dat onze band niet is verdwenen. Hoewel vooral zijn lijf erg is veranderd vergeleken met zijn jonge jaren en hij een stukje berustender is geworden, is hij vooral nog steeds diezelfde grote, lieve Freaser. Mijn eerste blindengeleidehond. Een hele, hele bijzondere hond.

 

 

Het eerste uur is hij als mijn schaduw en wanneer ik even achter een deur verdwijn, word ik naderhand begroet alsof hij me weken niet heeft gezien. Maar na even meedraaien in onze routine – uitlaten, eten – is hij volledig op zijn gemak. Ook Wilka vindt het na wat onstuimig gestuiter bij zijn binnenkomst helemaal prima. Die twee vinden elkaar al tijden leuk. Freaser daagt haar zelfs wel eens uit tot spel, wat in zijn geval ontzettend veel zegt. Wilka laat Freaser in haar huis zijn gang gaan, al vindt ze het eerst wel wat lastig mij te moeten delen. Maar ook dat gaat heel gemoedelijk: ze gunt hem zijn knuffelsessie, maar kruipt zodra Freaser wegloopt even tegen mij aan om me te claimen. Ik leg haar uit dat ik letterlijk en figuurlijk ruimte heb voor hen allebei, maar dat snapt ze niet. Gelukkig verheldert de tijd mijn woorden. Enigszins.

 

Woordeloos begrip

Wat een bijzondere honden ik bij me heb, blijkt vooral als we de tweede dag samen richting bos wandelen. Wilka’s beugel in mijn linkerhand, Freasers riem in mijn rechter. Zodra ik Wilka zeg te gaan lopen, weet Freaser wat ik van hem wil. Hij loopt rechts naast of achter ons zonder ook maar één keer te snuffelen. En dat terwijl hij de laatste jaren voornamelijk een riem draagt als hij wordt uitgelaten. Het is alsof Wilka’s tuig ook voor hem een signaal is, want dat hij ditzelfde pad snuffelwaardig vindt, heb ik de vorige dag al wel gemerkt. Rechts lopen heb ik hem bovendien nooit geleerd en bij mijn weten niemand. Maar ook vorig jaar pakte hij dit razendsnel op. Wel vond hij het toen nodig om Wilka's werk te versterken. Dan stond er zowel links als rechts van mij een hond met de voorpoten de stoeprand aan te geven. Wanneer Freaser sneller was, keek hij hevig kwispelend om, vol trots en plezier. Hij zou die kleine wel even tonen hoe het hoort. Na een paar van dat soort acties, waarin hij zijn reputatie als ‘hond met humor’ bevestigde, zag hij in dat Wilka zijn taak uitstekend had overgenomen en liet hij haar met een gerust hart begaan. Blijkbaar heeft hij dat onthouden.

 

Het raakt me meer dan woorden kunnen zeggen wanneer Freaser zonder aarzeling meeloopt en net als Wilka en ik om alle obstakels slalomt. Zijn riem is zo lang dat hij met gemak een andere keuze zou kunnen maken, maar hij blijft naast of achter ons zonder onze bewegingsvrijheid te beperken. Wat ik al zo vaak opmerkte tijdens het werken met geleidehonden ervaar ik ook nu: het vertrouwen en de ruimte die ik geef, worden driedubbel terugbetaald. Doordat Freaser Wilka’s keuzes volledig volgt, krijgt zij op haar beurt de ruimte te doen wat ze moet doen. Ze werkt onverstoorbaar door, alsof we niet ineens groter zijn geworden. En hoewel ze elkaar kunnen versterken in hun reactie naar soortgenoten, halen ze nu steun uit elkaars rust. Ze negeren zelfs een wat opdringerig hondje, als ware meesters in hun vak. Wat kan een mens dan trots zijn!

 

 

Waterpret

Een paar dagen later sta ik aan de rand van een ven speeltjes te gooien. Al plonzend en spetterend heeft Freaser de tijd van zijn leven. Dat Wilka hem in haar fanatisme bij het apporteren veel te snel af is, deert hem niet. Terwijl Wilka's aandacht volledig wordt opgeëist door dat plastic ding, wacht Freaser geduldig af, zwemt zelf een ererondje of springt vrolijk in het rond, als een kind zo blij door dit onverwacht waterfeestje.

 

 

Beide honden leerden me afzonderlijk al vele mooie, lastige en dierbare lessen. Deze dagen spannen ze samen en brengen ze me bij wat rijkdom is.

 

Foto’s: Laura Hellegers