Het geluid
van hoog opspattend water verstoort de rust in het bos. Het daaropvolgende
“Wilka! Hier!” klinkt nog veel minder vredig. Dat Wilka te pas en te onpas de
modder in duikt, neem ik al lang voor lief. Maar deze vijver was uitdrukkelijk
verboden terrein en na veel oefenen dacht ik die strijd gewonnen te hebben.
Wilka denkt er – nadat ze de vijver maanden links liet liggen – duidelijk
anders over. Het is niet eens een subtiele poging, maar een ouderwets goed
bommetje. Na mijn uitroep wordt de spanning van twee tegenstrijdige prikkels
(doorgaan met gestoord doen of luisteren?) haar zoals wel vaker te veel en
volgen een aantal racerondjes dwars door de struiken, waarna ze zich toch maar
komt melden. Het moge duidelijk zijn: de kleuter is terug.
In mijn vorige
Wilka-blog schreef ik dat mijn geleidehond iets met haar knieën had.
Inmiddels weet ik dankzij haar fysiotherapeut dat het probleem in haar rug zit.
Ze is tot nu toe twee keer behandeld. Het is fascinerend om de man aan het werk
te zien en uitleg te krijgen over hoe hij tot de diagnose kwam en wat hij doet
om haar te helpen. Nog veel mooier is het Wilka’s reacties te observeren. Een
hond heeft geen last van het placebo-effect, ze voelt zich niet beter omdat ze
verwacht zich beter te voelen. En dus vertrouw ik niet alleen op de kennis van
de therapeut, maar vooral op Wilka. De eerste behandeling sloot ze af met een dankbare
lik en blij gestuiter door de behandelkamer. Een paar weken later werden er een
aantal wervels losgemaakt. Na elke “knak” draaide ze zich om om de
fysiotherapeut een spontane lik of poot te geven. Geen wonder dat hij naast
mensen ook honden behandelt!
Na elke
behandeling gaat het meteen beter met Wilka. Ze loopt soepeler, is vrolijk en laat
haar lijf de eerste dag in diepe slaap bijkomen. Daarna lijkt ze een tijd
stabiel, maar ondertussen is haar lichaam hard aan het werk en traint ze haar
spieren het juiste te doen. Na een paar weken gaat ze dan van het ene op het
andere moment weer met een sprong vooruit. Fascinerend. We zijn er nog lang
niet en Wilka heeft nog grenzen, die ik zo goed en zo kwaad als het gaat
bewaak. Maar af en toe rust vanwege een goed herstel voelt heel anders dan vol
onmacht vrezen.
Sinds een
paar dagen is Wilka weer een stap verder. Haar hervonden energieke blijheid
stemt ook mij vrolijk. Ik weet ook meteen weer hoe irritant ze daardoor kan
zijn. Ze blijft zeuren om actie – ook als we net weer thuis zijn –, prikt met
haar neus in mijn arm, piept (zelf of met speelgoed) en is vooral ontzettend
koppig. Ook in tuig, iets wat ik niet echt van haar ken. Ze deed zelfs ‘een
Freaser’ door keihard langs een zebrapad te lopen dat ze voor me moest zoeken. Kortom,
hoog tijd om weer even de puntjes op de i te zetten. En ik maar denken dat ze
volwassener werd. Misschien was dat toch meer een symptoom van haar
rugproblemen dan van haar leeftijd.
De eerste
keren dat ze na de periode van lijnrust los mocht, hield ze wonder boven wonder
rekening met haar eigen lijf en scharrelde ze heel vrolijk, maar voor haar doen
best rustig, rond. Dat ze die voorzichtigheid nu achterwege laat, is natuurlijk
een heel goed teken. Maar toch. Als ik haar na het rondje bos weer aanlijn,
inventariseer ik de schade. Ze ziet er niet uit, een zandbak is er niks bij.
Thuis verliezen de handdoeken genadeloos de strijd. Dat wordt stofzuigen
straks. Een hond met een blessure was zo vervelend nog niet.
This love won’t end as it began
You’ll still be here when summer
ends
VanVelzen – “When Summer Ends”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten