Ik wil naar Engeland.
Met die gedachte begint het. Na wensen, wikken en wegen volgt het plan. Ik ga
op vakantie en neem mee: een geleidehond. Alleen met Wilka de wijde wereld in,
ik weet het zeker. Maar iets twijfelt daaraan.
“Weet je het zeker?”
Ik besluit
te vliegen met KLM en wil informatie over mijn rechten en plichten als ik reis
met een geleidehond. Dus ik bel, hang in de wacht, doe mijn verhaal. Na enig
onderzoek van de medewerkster verneem ik dat ik een zogenaamde ‘letter of
approval’ vanuit Manchester Airport nodig heb. Anders mag Wilka daar niet
landen. Na intern navraag te hebben gedaan geeft de medewerkster me een
telefoonnummer, al weet ze niet zeker of het de juiste is. Maar bij dit Pet
Reception Centre kunnen ze me in ieder geval verder helpen.
“Heel zeker?”
Ja, dat zou
kunnen, als die lijn zou worden beantwoord. Na meerdere vergeefse pogingen,
verspreid over meerdere dagen, mail ik KLM met de stand van zaken en dat ik
toch wel graag mijn tickets wil boeken. Het antwoord is verrassend: ze weten
eigenlijk niet zeker of Manchester Airport wel een Pet Reception Centre heeft. Ik
word verwezen naar de website van Manchester Airport, waar ik zelf uiteraard al
had gekeken. Voor huisdieren gelden bepaalde regels, maar over geleidehonden
lees ik alleen dat ze zijn toegestaan en dat hun medische gegevens in orde
moeten zijn. Ik besluit dus mijn tickets te boeken. De medewerker had vast oude
informatie, denk ik nog.
“Echt?”
Een dag na
mijn boeking krijg ik een mail van KLM met het dringende verzoek z.s.m.
telefonisch contact op te nemen. Dus ik bel, hang in de wacht, doe mijn
verhaal. Ik dien een ‘letter of approval’ op te sturen. De medewerkster doet
navraag en ik krijg een nieuw telefoonnummer. Na diverse keren naar het saaie
geluid van een overgaande lijn te hebben geluisterd, begin ik me af te vragen
of ik stiekem toch niet in de wacht hang. Blijkbaar hebben ze daar nog nooit
gehoord van ‘wachtmuziek’, want jawel, mijn geduld wordt uiteindelijk beloond. Ik
vertel de man van Pets on Jets wat mij is gezegd. Ik ben nog niet uitgesproken
of hij reageert gedecideerd: “Not for a guide dog, you don’t.” Ik vraag nog
even door, maar meneer is duidelijk.
“Oh ja?”
Om een lang
verhaal kort te maken: na vruchteloze mails en contact via Twitter (waarbij ik
word verwezen naar het mailadres dat mij tot nu toe niks opleverde), krijg ik
opnieuw de boodschap dat ik een ‘letter of approval’ moet tonen. Ik leg –
hopelijk beleefd – uit dat ik het gevoel heb dat ik op deze manier geen kant op
kan. Letterlijk, als het om de kant van Engeland gaat. Kan KLM niet zelf
contact met Manchester leggen? Wederom geen reactie. Ik stuur Pets on Jets vast
Wilka’s gegevens en leg meteen nog maar eens mijn situatie uit. Even later
verschijnt er tot mijn stomme verbazing een ‘letter of approval’ in mijn
mailbox. Volgens deze vriendelijke medewerker heb ik deze wel degelijk nodig,
zodat een van hun medewerkers bij aankomst klaarstaat om Wilka’s chip en
paspoort te controleren. Het was dus toch Pets on Jets die mij verkeerd
informeerde, iets waar van hun kant overigens niet op in is gegaan. Nog even
een wormenkuur een paar dagen voor vertrek en dan is alles voor Wilka echt in
orde. Hoop ik.
“Ik twijfel nog...”
Mijn vorige
mail aan KLM blijft onbeantwoord, maar nu door de ‘letter of approval’ de zaken
weer helder zijn, ontvang ik binnen een dag reactie. Wilka mag mee het
vliegtuig in. Hoera! Vol voorpret plan ik alvast mijn treinreis naar Schiphol.
Pas dan realiseer ik me dat ik met nog meer partijen van doen heb. Drie keer
raden welke trein er niet rijdt... Één ding is zeker: als ik straks eindelijk
in Engeland ben, ben ik wel toe aan die vakantie. Want die vakantie, die gaat
er komen. Dus als het nu nog niet duidelijk is: ja, ik wil!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten