Serieus zakendoen

De week voor Kerst domineert Serious Request, de liefdadigheidsactie van 3FM, radio en televisie. Je kan een plaatje aanvragen, feesten en mooie spullen kopen om kindersterfte door longontsteking te verminderen. Maar plezier maken vanwege het leed van een ander, is dat niet heel wreed? Heeft het geen bittere bijsmaak, omdat het een manier is je schuldgevoel over alle weldaad tijdens de feestdagen af te kopen? En wat doen nu eigenlijk een paar centen voor mensen die weinig mogelijkheden hebben om hun lot te verbeteren? Wat als een deel van het geld onderweg ergens blijft hangen? Waarom gaat er geld naar marketing in plaats van naar het uiteindelijke doel? Al met al heeft het toch helemaal geen zin?

 

Al die vragen beantwoord ik graag met vragen. Want waarom vinden we het prima gemanipuleerd te worden om producten te kopen die we eigenlijk niet nodig hebben, maar stuit het ons tegen de borst als goede doelen proberen zo veel mogelijk geld bij elkaar te krijgen? Als iedereen vanuit het niets initiatief zou moeten nemen en het letterlijk en figuurlijk zelf moet uitzoeken, moeten we toch veel meer voor de toekomst van deze wereld vrezen? Als iemand graag zijn bedrijfsnaam wil noemen en zo zijn reputatie wil verbeteren, is zijn geld toch nog steeds evenveel waard? Waarom is het wél oprecht als je je verschuilt achter een gekopieerde tekst op Facebook die anderen laat weten dat je oog hebt voor hun leed, maar wordt het motief achter iets goeds doen al snel veroordeeld? Doet het motief ertoe als de gift mensenlevens redt? Als promotiemateriaal inzetten en een tegenprestatie bieden meer opleveren dan dat het kost, waarom zouden organisaties die middelen dan niet gebruiken? Anderen ondersteunen geeft je bovendien een goed gevoel. Volkomen belangeloos is het dus niet. So what? Je helpt niet alleen een ander, maar ook jezelf. Ik zeg: win-winsituatie!

 

Je kan in je eentje niet het leed van de hele wereld dragen. Maar tussen ‘alles’ en ‘niets’ zit een heel groot gebied. Wanneer je kiest voor de veiligheid van niet geven, weet je sowieso dat je niets zal veranderen. Is zekerheid dan wel zo prettig? Zo moeilijk is het niet: geef wat je wilt missen. Een glimlach, een uurtje van je tijd, een luisterend oor, een paar euro. Het zal de wereld niet redden, maar voor iemand maakt het een wereld van verschil. En hoe idealistisch ook, hoe meer mensen dat doen, hoe mooier de wereld wordt. Noem me naïef, maar als ik daar weer even het bewijs van zie, ben ik trots dat ik onderdeel uitmaak van de mensheid.

 

Dan is daar natuurlijk de actie van de 6-jarige, ongeneeslijk zieke Tijn. Hoewel ik voorstander ben van uitnodigen en informeren in plaats van nomineren, is het mooi om te zien hoe snel de actie zich verspreidt. Al snel wordt echter geroepen om een lintje voor deze jongen en vrees ik voor een kortstondige socialemediahype. Want dat is makkelijk. Als het echt bijzonder is wat zij doen, help dan mee. Niet door je verplicht te voelen je nagels te lakken, dat is niet de essentie. Wat Tijn en zijn familie doen is simpel, is ingewikkeld, is stoer. Zij sluiten hun ogen niet voor wat dichtbij en ver weg gebeurt. Zij treden naar buiten met hun hoop én verdriet om zo anderen te helpen. Ze zijn dankbaar voor wat ze daarvoor terugkrijgen. Zij hebben het lef de verbinding met mensen aan te gaan.

 

Ik geniet van 3FM Serious Request. Ja, natuurlijk zijn er dingen gepland. Ja, natuurlijk weten ze hoe ze mensen tot doneren kunnen bewegen. Maar marketingstrategieën en oprechtheid kunnen prima samengaan. Want ik zie ook twee DJ’s die zich openstellen voor anderen. Mannen die, door steeds iets meer van zichzelf te tonen, mij het gevoel geven dat ik erbij ben. Ik hoor ontroerende, grappige en verrassende verhalen. Ik zie mensen die zich inzetten voor anderen, simpelweg omdat hun lot hen aan het hart gaat. Ik zie menselijkheid in al zijn kwetsbaarheid en kracht. Ik zie hoe heel veel kleine stukjes een puzzel kunnen vormen met een prachtig wereldbeeld. Ik zie hoop.